Չարլզ Բուքովսկի | Charles Bukowski

(1920թ. օգոստոս 16 - 1994թ. մարտ 9)

Բուքովսկին ու Ջեյնը

Նվիրվում է Ջեյն Քունի Բեյքերին՝ մահացած 22 - 01 - 1962թ.

և ահա դու գնացիր

թողնելով ինձ այստեղ՝

պատռված լուսամփոփով սենյակում,

և հնչում է Զիգֆրիդի հովվերգությունը կարմիր փոքրիկ ռադիոյից:

և դու լքեցիր ինձ այնքան արագ,

հանկարծակի, ոնց որ եկել էիր,

ու երբ ես մաքրում էի դեմքդ ու շուրթերդ,

բացեցիր քո խոշոր աչքերը՝ երբևէ իմ տեսած աչքերից ամենամեծը,

ու ասացիր. «ես այդպես էլ գիտեի,

որ դա դու ես»:

ու դու ճանաչեցիր ինձ,

բայց երկար չտևեց,

և կողքի անկողնում պառկած
մի ծեր մարդ՝  սպիտակ ու նիհար ոտքերով,

ասաց. «մեռնել ես չեմ ուզում»,

ու դու նորից արնահոսեցիր: 

ես բռնել էի արյունդ ձեռքերիս դույլերով,

ինչ ունեիր-չունեիր գնաց

այդ գիշեր ու հաջորդ ցերեկը նույնպես,

ու ծերուկը դեռ ողջ էր,

բայց ոչ դու:

ոչ մենք:

ու դու գնացիր, ոնց որ եկել էիր,

լքեցիր ինձ արագորեն:

դրանից առաջ դու շատ անգամներ էիր ինձ լքել, 

ու ես հա մտածում էի՝ կկործանվեմ,

բայց չէ,

դու ամեն անգամ ետ էիր գալիս: ու հիմա ես անջատել եմ կարմիր ռադիոն,

կողքի սենյակում ինչ-որ մեկը շրխկացնում է դուռը:

ահա և մեղադրականի վերջը. ես էլ քեզ չեմ գտնի փողոցում,

և ոչ էլ հեռախոսի զանգի մեջ, ու ամեն րոպեն

ինձ հանգիստ չի տա:

ու հերիք չի, որ շուրջս շատ մահեր կան,

ու սա էլ առաջին մահը չի, որ տեսնում եմ,

ու հերիք չի, որ ես ապրել եմ շատ օրեր,

հնարավոր է անգամ տարիներ:

հերիք չի:

հեռախոսը նման է սատկած կենդանու, որ էլ

չի խոսելու երբեք: Իսկ եթե հանկարծ խոսի, խոսելու է

հաստատ սխալ ձայնով:
նախկինում դռնից դուրս գալուց ես միշտ սպասում էի,
որ նախ դու անցնես, հետո՝ ես: հիմա դու սպասելու ես ինձ:

անգլերենից թարգմ. հասմիկ սիմոնյանը

2013

Ջեյնն ու Բուքը

TO JANE COONEY BAKER, DIED 1-22-62

and so you have gone

leaving me here

in a room with a torn shade

and Siegfried’s Idyll playing on a small red radio.

and you left so quickly

as suddenly as you had arrived

and as I wiped your face and lips

you opened the largest eyes I have yet to see

and said, “I might have known

it would be you,”

and you did recognize me

but not for long

and an old man of white thin legs

in the next bed

said, “I don’t want to die,”

and your blood came again

and I held it in the pail of my hands,

all that was left

of the nights, and the days too,

and the old man was still alive

but you were not

we are not.

and you went as you arrived,

you left me quickly,

you had left me so many times before

when I thought it would destroy me

but it did not

and you always returned. now I have turned off the red radio

and somebody in the next apartment slams a door.

the indictment is final: I will not find you on the street

nor will the phone ring, and each moment will not

let me be in peace.

it is not enough that there are many deaths

and that this is not the first;

it is not enough that I may live many more days,

even perhaps, more years.

it is not enough.

the phone is like a dead animal that will

not speak. and when it speaks again it will

always be the wrong voice now.

I have waited before and you have always walked in through

the door. now you must wait for me

Ջեյնն ու Բուքը

տեսնել Չարլզ Բուքովսկուց այլ հրապարակումներ՝

Չարլզ Բուքովսկի «Ցայտ» 

Չարլզ Բուկովսկի բանաստեղծություններ

Չարլզ Բուքովսկի «Ջեյնի համար»