Ռոին Աբուսելիձե | როინ აბუსელიძე

(ծնվ. 1988թ. Վրաստան)

 

ԲՈՂՈՔ ԿՈՒԼԻՍՆԵՐԻՑ

(ընթերցումներ հայելու մեջ)

Ծեր անտենաների առաստաղներին մառախուղ է նստել:

Վարագույրները փակել են ճաքճքված ապակիների բերանները:

Վրացերեն է անձրևում: Դու գիշերը լուսացնում ես մահվան հետ

ու վերջանում ես ինչպես վատ ֆիլմ: Որովհետև ապրեցիր քո ճանապարհը

ուրիշի ծեսերով - ուղիղ քսան տարի: Եվ աշխարհը ներծծեցիր քո մեջ: 

Բանաստեղծության փոքրիկ տետրի մեջ արտագրեցիր Աստվածաշունչը`

ծայրից ծայր: Անձրևն անտարբեր գալիս է ու գալիս... սենյակում կաթում են մտքերը,

իսկ դու գրում ես, ու կարծես ձկնորս լինես, որ լինել թե չլինել է որսում: 

Ցանկություններիդ մատուցել ես անսահման տարածքներ, ու զգացմունք ես փնտրում:

Մինչ քներակներդ կմիացնեն տողերն իրար, ավելի լավ է միացնես երաժշտությունը

և եթե երաժշտության մեջ նախընտրում ես տասնվեց տողանի բանաստեղծությունը

ստացվում է այնպես, որ պարում ես ուրիշի նվագի տակ... կամ կրկնվում ես

կամ ծեր անտենաներին նստած մառախուղը նորից ծաղրում է

քո նպատակներին հասնելու կարողությունը...

Դու արդեն ներել ես բոլորին, և գիշերվա հետ գիշեր ես լուսացնում,

իսկ ամեն առավոտ մեկ օրով և ևս մեկ բանաստեղծությամբ ծերանում ես:

ռուսերենից թարգմանեց ՏԱԹԵՎԻԿ ԽՈւՐՇՈւԴՅԱՆԸ

ՀԱՅՐՍ

Գիշեր` ի միջի այլոց,

Զգացմունքների զուգադրում,

Դժվարացել է կարգին

Բանաստեղծի խնդիրը,

Եվ արդ գրելու տենչս

Ինքն է արդեն ինձ գրում:

Եվ հոր նման հիմա

Պակասում է հայրս:

Քամին նարինջ է ուտում է ծառերին:

Ես` պատուհանին հայացքս պլշած,

Հույսն է կարևոր, թե հավատում ես. -

Հույսին թևանցուկ` փողոցներով մեկ

Մաշվում եմ անշտապ ու համոզվում. շատ

Աննկատելի

Փողոց է հայրս:

Ոչ մի տեսակի ազդեցությամբ

Շարունակվում եմ լուռ, անծես.

Ճշմարտության քրոնիկոն -

Կտրատեցի ճյուղերն օրվա:

Ինչ-որ մեկը չի հավատում...

Ու ես իրոք ասում եմ ձեզ.

Դարաշրջանն է

Իսկ և իսկ հայրս:

Պարզ է. ինչպես կարգն է,

Բանաստեղծությունն էլ է ծերանում,

Պարտվեցիր դու և լուռ

Անկյունում կուչ եկար,

Երբեմն հայրերն էլ,

Հայրերն էլ կենդանի ծերեր են ու

Ստեղծում են մահացած

Հայրերի հաբիտուսներ:

Սիրած ֆիլմի կադրերի պես`

Մանկությունս դաս-դաս

Անցնում-կորչում է հազվադեպ

Հումորի նման...

Ամեն ինչ թողնենք -

Ոչ ավել, ոչ պակաս

Հենց այս մի տողն է

Հայրս, խեղճ հայրս...

Գիշեր է, ու երդվում եմ,

Զգացմունքներ է զուգադրելու,

Սարսափելի դժվար է

Բանաստեղծի խնդիրը,

Եվ այդքան շատ, ուժեղ է ու

Մեծ` ցանկությունս գրելու,

Եվ այդքան շատ, այդպես հատուկ`

Նաև իմ անունն է հայրս:

ռուսերենից թարգմանեց  ԷԴՈւԱՐԴ ՀԱՐԵՆՑԸ