Հասմիկ Սիմոնյան

Էսթերի

ինձ ոչ ոք չի սիրել քեզ նման
և ոչ ոք չի լքել քեզ պես

ճմրթվող թղթերի վրա ես քո անունն էի գրում
հեռու երկինքներից ագռավները գալիս էին ու պատմում քո մասին
ես պատերը կրծում էի շաքարի պես
և օրերիս վրա կիտրոնի պես բարակ շերտիկներ էին մելամաղձի
ես խմում էի հիշողությունը քո մասին
թունդ թեյի փոքրիկ բաժակներով
անընդհատ
անընդհատ
անընդհատ
բայց դու չէիր գալիս
չնայած քամին քո անունն էր շրխկացնում դեմքիս
և դռները փակվում էին իմ առաջ
և ժամերը խլացած գոռում էին`
ինչի չեկար
ինչի հետ չեկար

ինչի չեկար
ինչի հետ չեկար
ինտերնետում ես գտա նկարդ
համբուրեցի ողնաշարդ թափանցիկ
և մատով սահեցրի ականջիդ վրայով
հիմա, երբ ուզում եմ հիշել դեմքս, քո պրոֆիլն եմ հիշում
չձևավորված ու անկենդան հասարակության ֆոնին
հետո եկար կարճաթևով, հետո երկար, վերարկուով չեկար
ես չտեսա դու ոնց ես մրսում ձմռանը
ես չհասցրեցի տաքացնել ձեռքերդ
չերգեցի քեզ համար
չկարդացի քեզ համար
միայն խոսեցինք
շատ երկար
շատ երկար

գլխիս մեջ ցավում էիր
ատամիս մեջ փչանում
ոտքերս թուլանում էին
ու մարմնիս մեջ բացակայությունդ ցավում էր
ու ոչ մի դեղ քո մասին չգիտեր

քո անունը շշնջում էին ծառերն ու կանաչում աչքիս առաջ
քո անունով գիշերներ չքնած ու վատ տեսնող աչքերս լավանում էին
ու հստակ տեսնում թվերն ու տառերը և անգամ համարը`
կանգառին մոտեցող երթուղային տաքսու
քո անունը գրվում էր թղթերին` խզբզոցի տեսքով, իմ ստորագրության,
և վերջապես ինչ տարբերություն իմ անունն էր թե քո
դու հո լավ գիտես ինձ
բոլորից լավ
բոլորից լավ

դատարկ ու ջնջված բառերի կողքին երբեք տաք չի եղել
և չի լինի
իմ ամենատաք տեղը դու էիր
ես կնիհարեի քեզ համար
կհետևեի մաշկիս ու եղունգներիս
քեզ համար կդառնայի ամենասիրունը
ինչ տգեղ եմ ես
ներիր
որ էլ երբեք հետ չես գա

քեզ կփնտրեմ դեռահաս աղջիկների մեջ ու կսխալվեմ
կփնտրեմ տղամարդկանց մեջ ու չեմ գտնի
ու սիրտս սարսափելի կցավա քո կարոտից
երեխաների մասին խոսելուց ես լաց կլինեմ
ու կհեռացնեմ բոլորին
որովհետև առանց քեզ
ինձ նրանք միևնույն են
որովհետև դու նրանց մասին էիր
բայց նրանք քո մասին չեն
քո մասին չեն

ինչի
սառեցիր իմ թեյի ապակե բաժակում
ինչի էլ չես երգում

քո բացակայության կեղտաջրի մեջ պառկած
սրթսրթալով ծալում եմ մատներս
անուններ, ում կողքին տաք էր
ում կրծքին փայտացած մատներս հալվել են ու ծորացել մարմնից ներս
և պատահական ցնցումները` գրանցված տիեզերքում
և հեղափոխությունները` արյունոտ, ձյունոտ, անձրևե
և գահերից ցած սահող
կամ գահերից կառչած արքաները` սառած հետույքով
մի տանձի պոչ չարժեն
երբ այսքան հեռու ես

ու գնացել ես ջրերի խորքից էլ հեռու մի տեղ
և եթե լույսը անջատեմ ու անվերջ շոշափեմ մթությունը
չես լինի
և բացվող լույսս չի համբուրի քո բարակերիզ երակները կապույտ
ճակատիդ
թևիդ
կրծքիդ

քեզ հետ հեշտ չէր լինի, բայց առանց քեզ էլ մի բան չի
ոչ մի բան չի
դրա համար երկար եմ խոսում քո մասին
շատ երկար
որ քրքրվես, բարակես, փոշիանաս, գնաս
մազանոթների միջից իմ բառերի
լեզվի
շուրթերի
քթի
գնաս հեռու
գնաս

ուղղակի գնաս
իմ մաշկ
իմ ոսկոր
իմ սրտամկանի ցավ ու բռնված ձեռք
չգնաս, բայց գնաս
չմնաս, բայց մնաս

ծածկեմ քեզ վերմակով
համբուրեմ
նոր գնաս

Տեսնել հասմիկ սիմոնյանից այլ հղումներ՝

բանաստեղծություններ