Տաթև Չախչախյան

(ծնվ. 1992թ.)

ՔԱՂԱՔԱՅԻՆ ՊԱՍՏԱՌՆԵՐ 

Չտեսած քաղաքը երազ է,

որի ամենասիրուն փողոցում կանչում է աքլորը: 

·

Ամեն հարմար առիթով կյանքը կրկնում է ինքն իրեն

քթի տակ շվշվացնելով նույն երգն այն մասին,

որ շարժումը հնարած սուտն է թռչունների

ու տարածությունը` կուտ քայլողներին:

Ամեն փնտրտուքի ճամփեզրին

կյանքը կարմիրով շրջագծում է

քո անձրևոտ քաղաքի դատարկ փողոցում

կտկտալով վազեվազ տուն շտապող կնոջը,

որ հիմա մեր մուտքի առաջ փակում է անձրևանոցը:

Ու գլխարկով տղան, որ անձրևից հետո վերցնում է շանը,

ու տղան, ում դեմքը երբեք չես հիշում

քայլելով բոլորովին ուրիշ քաղաք է հասնում:

Ու փաթաթված զույգը աշխարհի բոլոր անկյուններից մեջքով է երևում:

Ու դիմացիս շենքի լուսամուտից դիմացիդ շենքի հաստափորն է ծխում:

Ու մենակ ապրող նույն տղամարդը հացի տոպրակով:

Ու նույն կինը բարի անկյունում:

…

Ամեն առիթ կյանքը հարմարեցնում է նախորդին:

Խմբագրելով տարածությունը

ամեն հաջորդը կարծրացնում է շարժումը:

·

1.

Սիրտս ավերված է ոնց Բեռլինը 45-ին

ու տակնուվրա 2013-ի դեկտեմբերի պես:

Շունը տիրոջը չի ճանաչում,

որովհետև ով պատահի տիրություն է անում,

ականջները շոյում,

ասում` ինչ տխուր աչքեր ունի

ու տարօրինակ մեծ:

Այս փլատակում տերերը շան կարիք ունեն,

տերերը տիրոջ,

տերը շան տիրոջ,

շան տիրոջ տերը

ուրիշի տիրոջ:

Ցից ականջներով այս կործանումս 

բոլոր ճամփեքից երկար կձգվի:

2. 

Պինդ մարմինները կոտրվելիս

նման են

նոյեմբերի թավ անձրևի տակ կքած Բեռլինին…

Ու որքան խիտ, այնքան ծանր

ու որքան պիրկ, այնքան դժվար

ու որքան խորը, այնքան ցավոտ.

փշուր-փշուր ցեմենտի պես 

ցեխաջրում

լուռ, ծանրաշարժ, հարահոսուն...

3.

 Հանդիպեցինք հին հրեական գերեզմանոցում:

Լռությունն այնքան խորն էր- շունչներս պահեցինք:

Այնքան խաղաղ էր դատարկությունը- ձևացրինք թե չկանք:

Ոչ իր տատն էր այնտեղ, ոչ իմ պապը,

բայց չգոյության ցավից- լացեցինք:

Նույն ավտոբուսը բարձրացանք,

Ապրելու ամոթից - կարմրեցինք:

Երբևէ չխաչվող ճամփեքի հույսով

տարբեր դռներով- հեռացանք:

4.
Բեռլինը հիսունն անց տղամարդ է,
ով հենց առաջին հանդիպմանն ասում է -
Քեզնից սիրուններին էլ եմ տեսել,
խելոքներին էլ,
բայց քե՛զ եմ ուզում:
...Ու սեթևեթանքի տեղ չի թողնում,
ու դու զինաթափ հանձնվում ես:

·

Այս սովորական եվրոպական քաղաքում

իմ փոքրիկ աֆրիկացի հարևանը

օրի օրի նվաղում է մենությունից, 

որովհետև ինքն առավոտյան պիտի ձեռքը երկարի

ծառից բանան քաղի

ու հովազը պիտի վազի դեպի սարը

ու սարը պիտի իր տեղում սպասի

քարն էլ:

Բայց ծառը չկա և ուրեմն չկա աֆրիկացին

ու չկա սարը, որ լինի հովազը

ուրեմն հովազը կորցրել է հարևանիս

ուրեմն հովազն էլ

այս սովորական եվրոպական քաղաքից հեռու-հեռու

նվաղում է մենությունից…

-Քեզ հովազ պետք չի ՞,-

հարցնում է հարևանս գրքերս թերթելիս

(լավ է կարդալ չգիտի, այլապես կլացեր պատմությունների խեղճությունից

մասին սարի, քարի)…

-Հովազին չե ՞ս տեսել,-

հարցնում է հարևանս ամեն երեկո բանանի տոպրակով խանութից դառնալիս:

-Հը-ը,- կախում եմ գլուխս 

ու ողջ գիշեր այս եվրոպական բարակ պատերից

լսում հեկեկոցը սարի, քարի ու հովազի…

Տեսնել այլ հրապարակումներ Տաթև Չախչախյանից

բանաստեղծություններ