ԹՌՉՈՒՆՆ ՈՒ ԿԱՏՈՒՆ
Գյուղում մռայլված են դեմքերը.
թռչունը մահացու վիրավոր է:
Գյուղում ապրող միակ կատուն
գյուղում ապրող միակ թռչունի
կեսը կերել է:
Եվ ահա թռչունն էլ չի երգում:
Իսկ կատուն լպստում է արնոտ քիթմռութն ու
կուշտ մռլտում… և ահա
թռչունը մեռնում է:
Եվ գյուղը որոշում է
կազմակերպել
թռչունի թաղումը, որին բնականաբար
հրավիրված է կատուն
Փոքրիկ աղջնակն է դագաղը տանում
ու հեծկլտում է մեծ արցունքներով:
- Օ, եթե միայն ես իմանայի, - շշնջում է կատուն, -
որ այս թռչնի մահը քեզ կցավեցներ,
կուտեի նրան ամբողջությամբ…
Իսկ հետո
քեզ կասեի`
նա թռչեց գնաց կապույտ ծովից այն կողմ`
այնտեղ, ուր վերջանում է սպիտակ լույսը,
այնտեղ, որտեղից էլ չկան ետդարձի ճամփաներ:
Նա թռչեց գնաց, անվերադարձ գնաց,
և դու ավելի քիչ կտխրեիր,
և տխրությունդ էլ
դեմքիցդ կիջներ ու կգնար
շատ հեռու մի տեղ:
Ճիշտ են ասում էլի, գործը կիսատ չեն թողնում
մինչև վերջ է պետք անել:
ԳԻՇԵՐԱՅԻՆ ՓԱՐԻԶ
Իրար հետևից լուցկու երեք հատիկ վառեցի գիշերով.
առաջին լուցկու հատիկը բոցավառվեց, ու ես տեսա դեմքդ,
երկրորդը վառեցի, որ տեսնեմ աչքերդ,
և վառեցի վերջինը տեսնելու համար շուրթերդ,
որ հետո անընդհատ հիշելով`
քեզ գրկեմ
անթափանց այս մթում:
 |
| Ժակ Պրեվեր, Իդա Շագալ, 1953թ. |
Դեպքը պատահել է քաղաք Լույսի թաղերից մեկում:
Այդ թաղում ամռանը ցուրտ է, մութ է միշտ,
ձմեռ, թե ամառ` միշտ ձմեռ,
և օդն էլ չի հերիքում մի տեսակ…
տղան կանգնել էր աղջկա կողքին.
երկուսով՝ նեղլիկ աստիճանին,
և գիշերը սողում էր դանդաղ մութ ծակերից ու խորշերից բոլոր,
ծծմբահոտը օդի մեջ շատ էր.
կեսօրին փայտոջիլ էին սատկացրել,
և աղջիկն ասում էր տղային.
- Այստեղ մութ է միշտ,
և ձմեռ թե ամառ` միշտ ձմեռ,
և օդն էլ քիչ է, գիտես:
Արևը չի գա էս կողմ,
Նա կարևոր գործով է զբաղված հարուստ թաղամասերում,
դու ամուր, շատ ամուր ինձ գրկիր,
մեր կյանքը հենց էս է` հիմա,
հետո ուշ կլինի:
Գրկիր ինձ ամուր:
Այստեղ բոլորը մեր դեմ են:
Ցուրտ լինի, թե տաք` վատ է մեզ,
Էստեղ կսառչես,
Օդ չկա էստեղ:
Ու ես կմեռնեմ, եթե ինձ չգրկես,
տասնհինգ տարեկան ես եմ, տասնհինգ տարեկան` դու,
միասին երեսուն ենք,
իսկ էդ տարիքում համբուրվելն հեչ ամոթ չի,
մենք լրիվ դրա իրավունքն ունենք,
հետո ուշ կլինի,
մեր կյանքը հենց էս է` հիմա,
համբուրիր ինձ արագ:
ռուսերենից թարգմ. հասմիկ սիմոնյանը
2011
No comments:
Post a Comment