Չարլզ Բուքովսկի | Charles Bukowski

(1920թ. օգոստոս 16 - 1994թ. մարտ 9)
Բուքովսկին ու Ջեյնը
Նվիրվում է Ջեյն Քունի Բեյքերին՝ մահացած 22 - 01 - 1962թ.

և ահա դու գնացիր
թողնելով ինձ այստեղ՝
պատռված լուսամփոփով սենյակում,
և հնչում է Զիգֆրիդի հովվերգությունը կարմիր փոքրիկ ռադիոյից:
և դու լքեցիր ինձ այնքան արագ,
հանկարծակի, ոնց որ եկել էիր,
ու երբ ես մաքրում էի դեմքդ ու շուրթերդ,
բացեցիր քո խոշոր աչքերը՝ երբևէ իմ տեսած աչքերից ամենամեծը,
ու ասացիր. «ես այդպես էլ գիտեի,
որ դա դու ես»:
ու դու ճանաչեցիր ինձ,
բայց երկար չտևեց,
և կողքի անկողնում պառկած
մի ծեր մարդ՝  սպիտակ ու նիհար ոտքերով,
ասաց. «մեռնել ես չեմ ուզում»,
ու դու նորից արնահոսեցիր: 
ես բռնել էի արյունդ ձեռքերիս դույլերով,
ինչ ունեիր-չունեիր գնաց
այդ գիշեր ու հաջորդ ցերեկը նույնպես,
ու ծերուկը դեռ ողջ էր,
բայց ոչ դու:
ոչ մենք:
ու դու գնացիր, ոնց որ եկել էիր,
լքեցիր ինձ արագորեն:

դրանից առաջ դու շատ անգամներ էիր ինձ լքել, 
ու ես հա մտածում էի՝ կկործանվեմ,
բայց չէ,
դու ամեն անգամ ետ էիր գալիս: ու հիմա ես անջատել եմ կարմիր ռադիոն,
կողքի սենյակում ինչ-որ մեկը շրխկացնում է դուռը:

ահա և մեղադրականի վերջը. ես էլ քեզ չեմ գտնի փողոցում,
և ոչ էլ հեռախոսի զանգի մեջ, ու ամեն րոպեն
ինձ հանգիստ չի տա:
ու հերիք չի, որ շուրջս շատ մահեր կան,
ու սա էլ առաջին մահը չի, որ տեսնում եմ,
ու հերիք չի, որ ես ապրել եմ շատ օրեր,
հնարավոր է անգամ տարիներ:
հերիք չի:
հեռախոսը նման է սատկած կենդանու, որ էլ
չի խոսելու երբեք: Իսկ եթե հանկարծ խոսի, խոսելու է
հաստատ սխալ ձայնով:
նախկինում դռնից դուրս գալուց ես միշտ սպասում էի,
որ նախ դու անցնես, հետո՝ ես: հիմա դու սպասելու ես ինձ:

անգլերենից թարգմ. հասմիկ սիմոնյանը
2013
Ջեյնն ու Բուքը


TO JANE COONEY BAKER, DIED 1-22-62

and so you have gone
leaving me here
in a room with a torn shade
and Siegfried’s Idyll playing on a small red radio.
and you left so quickly
as suddenly as you had arrived
and as I wiped your face and lips
you opened the largest eyes I have yet to see
and said, “I might have known
it would be you,”
and you did recognize me
but not for long
and an old man of white thin legs
in the next bed
said, “I don’t want to die,”
and your blood came again
and I held it in the pail of my hands,
all that was left
of the nights, and the days too,
and the old man was still alive
but you were not
we are not.
and you went as you arrived,
you left me quickly,
you had left me so many times before
when I thought it would destroy me
but it did not
and you always returned. now I have turned off the red radio
and somebody in the next apartment slams a door.
the indictment is final: I will not find you on the street
nor will the phone ring, and each moment will not
let me be in peace.
it is not enough that there are many deaths
and that this is not the first;
it is not enough that I may live many more days,
even perhaps, more years.
it is not enough.
the phone is like a dead animal that will
not speak. and when it speaks again it will
always be the wrong voice now.
I have waited before and you have always walked in through
the door. now you must wait for me

Ջեյնն ու Բուքը


տեսնել Չարլզ Բուքովսկուց այլ հրապարակումներ՝

2 comments:

  1. շնորհակալություն Դիանա Սահակյանին հրաշալի ինֆորմացիա տալու համար: Կիսվում եմ ինֆորմացիայով՝

    "Зигфрид-идиллия" սիմֆոնիկ պոեմ է, որը Վագները նվիրում է կնոջը, երբ իրենց առաջնեկ տղան է ծնվում, ու ի պատիվ իր ամենասիրելի հերոսի՝ Զիգֆրիդի, որդուն կնքում են Զիգֆրիդ անունով:

    երբ Վագները գրում էր այս գործը, իր կյանքի ամենալավ, ուրախ ու ապահով ժամանակաշրջանն էր սկսվել, սիրելի կնոջ՝ Կոզիմայի հետ, Շվեյցարիայում՝ Լյուցեռնի կողմերը՝ գետի ափին:

    Քսանհինգ տարի աշխատելուց հետո ավարտին է հասցնում «Նիբելունգի մատանին» ցիկլը՝ բաղկացած 4 օպերաներից, դե իսկ հետո տղա է ունենում՝ Զիգֆրիդիկին :Ճ

    Այս սիմֆոնիկ պոեմի հետ բանաստեղծություն էլ կա՝ նվիրված սիրելի կնոջը՝ Կոզիմային՝

    Когда себя ты принесла мне в жертву,
    В кругу семьи страдальцу дав вздохнуть,
    Тогда к душе моей слетело вдохновенье,
    Героев мир открывшее глазам;
    И стало близко нам, отчизной стало милой,
    Все то, что пыль веков покрыла пеленой.
    Как вдруг раздался голос, счастья полный:
    «Родился сын!» — то Зигфрид должен быть.
    Тебя и сына в звуках я прославил, —
    Возможна ль лучшая награда на земле?
    Но радость тихую, в «Идиллии» наряде,
    Хранили мы ревниво для себя.
    Теперь пускай она звучит победно
    Для всех друзей, любивших нас всегда;
    Пусть тот, кто ценит Зигфридов обоих
    Вкушает звуков мир, рожденный для тебя.

    ReplyDelete
  2. Lovely bblog you have here

    ReplyDelete