Նարե Հովհաննիսյան

(ծնվ. 1983թ.)

*

Եվ բրնձի դաշտերը տոթ,

արևելքը՝ տարրալուծված ճերմակ դաշտին,

և որկրամոլ կարոտանքը բանվորների,

և հունձքի մեջ՝ կծկումները վարժ ձեռքերի,

և բրնձից՝ տաք գոլորշին,

և տոթի մեջ՝ վաղը, վաղը…

և ժպիտը՝ դաշտից ձգված,

գոհացումի պարպումները՝ աչքերի մեջ հայելային…

Մայրամուտը ճերմակել է՝ սեղանն ի վեր,

և լքում է օրը նրանց,

առաստաղին՝ մանրակազմիկ դեմքը Աստծո…

ԻՄ ՄԵԾ ԿԻՐԱԿԻՆ

*

Ես հավատում եմ

քո տաք շուրթերի

կորագծերի

բոլոր ձևերին

և ծխախոտիդ

թեթև ամպերին,

որոնք դրախտի

ամպերի նման

ննջասենյակիս

մերկ առաստաղին

անմահությունն են

դանդաղ նկարում։

...Դարձի եկ քիչ-քիչ,

քո տաք մատների

ծանոթ ձևը տուր,

և թող սրբանա

ցավը կողերիս։

Ես հավատում եմ

սիրուդ հետքերի

քարավանների

սուտ հրաշքներին.

դարձի եկ քիչ-քիչ...

*

Կորստի ցավը

հոմանիշ չունի,

ոչ էլ հականիշ:

Դու հեռացել ես,

և կողերիս մեջ

քեզ խաբված էգն է

մտրակահարում

աջ ու ձախ, աջ, ձախ-

դատարկ կողերիս

չոր ավազանում

դժոխք եմ կրում:

Սիրելու կորած

հետքերդ արդեն

վերքեր են բացել

կրքավայրերում-

դու ենթարկվել ես

կրած դժոխքիս 

փորձություններին-

քեզ երեք անգամ

պիտի վկայի 

ցավը կողերիս:

-Հարության օրդ

մոտ է, սիրելիս:

*

Կիսալուսնի պես` ես գիտեմ

կեսիս գոյության մասին,

և լիանալու ողջ ծիսակարգով

քեզ եմ գալիս, սեր,… առանց հանդերձի:

Մեղքի հրաշքը քո մերկության մեջ

աղոթքով պահված նորածնի համն է:

Ես գտել եմ այն

և քեզ պաշտում եմ

իմ բնազդների համագումարով:

Հոգիդ դրախտի կարճ սղագիրն է,

որը բուժում է ցավը վերքերիս-

քո շոյանքներում

ես վերանում եմ ցավի տագնապից

և քեզ պաշտում եմ

ինձ հայտնի, անհայտ

բոլոր ցավերիս հայտարարներով:

*

Եվ երրորդ օրը հարություն կառնեմ

ես դիմափոշու դատարկ պնակից`

որպես ուրվական-անսեռ հրեշտակ:

Իմ դիմափոշին փակում է

դեմքիս բացված վերքերը-

ես նախորդ կյանքում բորոտ եմ եղել:

Հուդան արծաթով խաչը արնոտեց,

իսկ ես իմ դեմքի վերքերն եմ փակում,

բուժվել չեմ ուզում,

դատարկ պնակից

հարություն առնելն

ավելի հեշտ է:

Աստծուն կարող ես որոնել

անգամ… գորտի կմախքում,

դիմափոշու մեջ ես գտա նրան:

Հառնելուց հետո

ամեն երրորդ օր անսեռ եմ, Աստված:

ԱՆՑՅԱԼ ԿԱՏԱԱՐՅԱԼ ԺԱՄԱՆԱԿ

*

անմեղությունս

թեթև շիկնել է կողերիս մահճում...

մինչ երկինք հասնող 

քաղցրություն են պեղում ձեռքերդ

իմ տարածքում...

ես ատում եմ

բոլոր սլաքները ....ժամացույցների...

ինչո՞ւ է աչքերիդ հարցականը

կախվել իմ կրծքից...

երբ օրը մթնում է 

սենյակս լուսավորվում է 

քո սև բիբերի փայլով

և ես ունենում եմ երկու ջահ...

բաց լանջիդ թիթեռները

փափուկ սահքով իջնում են ազդրերիս...

ես երջանիկ եմ համարվում

երբ անմեղությունս բողոքում է 

և ուժ փնտրում...

դու ուժեղ ես...

մի թող արտասվեմ...

*

մարմինս բերրի է

և հասած մաշկիս վրա

համ է առել նուռը...

հիացած աչքերիդ պտուղը

կախվել է մարմնիս փեշերից...

երբ սոված լինես

կուտես այն

որ նորից հիանաս...

ես խենթանում եմ

երբ հայացքիդ հակինթները

շարան են դառնում

հասած մաշկիս վրա

և նռան գույն առնում ...ամաչելով...

երբ սկսում ես չհիանալ ինձնով

շնչառությունդ քիչ-քիչ նեղվում է 

և ես խենթանում եմ

երբ մարմինս պատում է 

ինձ լքելու տագնապը...

հրա՞շք է չէ ...չսերը

երբ գալիս է անժամանակ

և քեզ ցույց տալիս

թե ինչպես են քայլում լքվածները...

ես ուզում եմ նորից քայլել այդպես

լքվածների նման

տագնապներս ետ բեր...

մարմինս բերրի է

և անհամբեր են իմ թիթեռները...

հրաշք է չէ ՞... 

*

երբ սիրելիդ կողքիդ է

դառնում ես երկրորդ օրհնություն...

ինձ հասու են 

բոլոր օրհնությունների ձայները

երբ գիտեմ

որ երկրագնդի

ինձ շատ մոտ կետում 

ապրում է սիրելիս

որից խնկի բույր եմ առնում

առավոտյան լոգանքից հետո...

լոգանքից հետո

նա նման է անփորձ պատանու

որին թողել են սիրելու կեսին...

խեղճ իմ

ես երեք անգամ

քո գրկից կաթնահամ եմ առել

և դու գիտես

մաշկիս թացության մասին...

և գիտես

որ ապրում ես երկրագնդի

ինձ շատ մոտիկ կետում...