Սեր

photo by Diana Arbus

Համառոտ բովանդակություն 

Երեք մասից բաղկացած շատ տխուր բանաստեղծություն, որ պատմում է այն մասին, որ քեզ էլ չեմ տեսնի:

Մաս առաջին

Վիպակի սկզբում սիրածս տղեն մահացավ

ու չնայած իմ տեսած ամենագեշ տղան էր

աչքիս Արա Գեղեցիկ դարձավ,

ու ես` որպես Նուարդ Ոչ Շատ Տգեղիկ,
գրեցի նամակ ոմն Շամիրամի`

մեռավ, արի տար, ինձ դիակներ պետք չեն:

Պատասխանեց` առավոտ կգամ:

(շարունակելի)

Մաս երկրորդ

Առավոտ է, արդյո՞ք Հրաչյա Քոչար փողոցի հինգ հարկանիի տանիքից երևացող

սովորական առավոտներից մեկն է,

խոհանոցում նստած ես գուշակում էի, որ սա հերթական կարմիր լուսաբացն է,

երբ մտքում ոչնչացնում եմ աշխարհը, սպանում բոլորին, ապականում երկիր մոլորակը,

և թքելով մեծ մոխրակույտի մեջ` սպիտակ դրոշ խրում ու ասում` եթե կա մեկը, որ դեռ ողջ է,

թող ձեռքս սեղմի` իբրև հաշտության նշան:

Ոչ ոք չկա:

Ես նորից եմ թքում ու ասում` չաո, իմ փոքրիկ հողագունդ,

ես լքում եմ քեզ, բայց խոստանում եմ երբեք չլվանալ կոշիկիս տակացուները,

դրանց կպած հողը կպատմի ինձ քո մասին:

Սուտ:

Առաջինը որ անում եմ, պլպլացնում եմ կոշիկներս,

քերում կպած հողը,

որ խորամանկի պես նվաղուն ձայնում է`

Նրա կոշիկները տրորել են ինձ:

Քայլում եմ:

Մեդալի նման կրծքիցս կախ տված պարկիկի մեջ

այն հողն է, որ խորամանկ ձայնեց: Ամեն դեպքում:

Նրա կոշիկներն են անցել այդտեղով:

Եթե կուրծքս ավելի տափակ լիներ,

հողը կլսեր, թե ոնց է սիրտս կլանչում պստիկ շնիկի պես` բանտարկված չորս պատում:

Եթե հողը լսեր, կլսեր նրա կոշիկի տակացուն, եթե տակացուն լսեր, կլսեր կոշիկը,

եթե կոշիկը լսեր, կպատմեր ոտքին, եթե ոտքը իմանար, ճամփան կթեքեր ու կգար ինձ մոտ:

Ինձ պլաստիկ վիրաբույժ է պետք:

Չնայած եթե կուրծքս ավելի մեծ լիներ, ոչ միայն նա կգար ինձ մոտ:

Կգար նաև նրա տղան:

Մաս երրորդ (off top)

Անկախ նրանից` ես կաղ եմ, թե սիրուն ոտքերով, գեշ, թե հմայիչ,

միշտ գալիս է բանաստեղծությունը:

Եթե ալարում եմ հայելու մեջ նայել, գրում եմ բանաստեղծություն:

Եթե բանուգործ չունեմ անելու, գրում եմ բանաստեղծություն:

Եթե թութակներիս ալարում եմ կեր տալ, գրում եմ արդեն գիտեք, թե ինչ:

Եթե քայլում եմ, գրում եմ պարտադիր բանաստեղծություն:

Երբ նստում եմ գրելու վերը թվարկվածը, բանաստեղծությունը ռադը քաշում է,

ու ես նայում եմ հայելուն, տները մաքրում, զանգում, հաց ուտում, վերջապես ջուր խմում,

գալիս է նրա տղան, գալիս է ինքը, բայց քանի որ ես բանաստեղծության եմ սպասում,

բոլորին մերժում եմ ու ասում` ես գործեր ունեմ, ես կարևոր գործեր ունեմ,

ես բանաստեղծության եմ սպասում:

Օդում բարդու սերմիկներ են թռչկոտում: Բանաստեղծությանս չե՞ք տեսել,

հարցնում եմ տխուր,

նա գնաց հեռու, ասում են միաձայն, և ասաց` ինձ չսպասես:

Գլուխս մտցրեցի Թումանյանի հեքիաթի գրքի մեջ ու գոռացի`

արև, դու մեծ ես ու ազնիվ, ասա` ու՞ր գնաց իմ սեր-բանաստեղծությունը:
Յոթ սարից էն կողմ, - սկսեց պաթետիկ ձայնով ասմունքել արևը:

<<Անդարդ լինեի, հեքիաթդ լսեի>>, իջա հեքիաթից, մտա մանկապարտեզ,

որ իմ ընտրատեղամասն էր:

Գլուխս մտցրեցի քվեատուփի մեջ ու գոռացի` Չակ Նորիս, իմ թեկնածու, յարիս չտեսա՞ր:

Սրա լեզուն չհասկացա: Երևի քֆուր տվեց:

Մտա տուն: Մեր տանը սիրո մասին չենք խոսում:

Բանուգործ չկար անելու: Անկախ ինձնից սկսեցի բանաստեղծություն գրել: Մեկի փոխարեն երկուսը:

Առաջին բանաստեղծություն

եթե  բանաստեղծություն են գրում, ուրեմն տխուր են,

ուրեմն ամպ է դրսում,

ուրեմն բանալին պտտվում է դռան մեջ,

ուրեմն արդեն առավոտը բացվել է,

մայրս կանգնած է դռների արանքում ու չի նայում ինձ,

իմ պայուսակում ծխախոտներ չեն բնակվում

և ոչ էլ լուցկու տուփ,

և լուցկին չի վառվում ուրախ կրակով,

և ծխախոտը չի լռում մատների արանքում`

օդի մեջ գծելով ծխից մտքեր,

և քամին չի ցրում ոչ մի բան` ոչ միտք, ոչ տերև, ոչ աղջիկ,

ու ես հեչ չեմ սիրում քեզ.

Երկրորդ բանաստեղծություն

մի ժպտա

երբեք մի ժպտա

այլևս երբեք մի ժպտա

ես գիտեմ` սիրտդ լաբիրինթներ կուզի

առավոտ լույսով թարմ քերած գազարի հյութի փոխարեն

կմոտենաս ժպտալով

կասես երակներդ կտրիր

կասես` արյունդ դատարկիր

կասես` լաբիրինթ եմ ուզում

ու երբ լրիվ քամվեմ

դու կկտրես առանց այն էլ կարճ մազերս ու պարան հյուսելով`

կառաջանաս երակներիս միջով ու կշփես ձեռքերդ`

ես սիրում եմ լաբիրինթ, թե չէ գազարի հյութ:

Մաս առաջին

(շարունակելին և, հետևաբար, վերջը)

Սպասել Շամիրամին,

նշանակում է սպասել աշխարհի ամենաանպատասխանատու մարդուն:

Նշանակում է սպասել մեկին, ով չգիտես` գոյություն ունի, թե չէ,

ով չգիտես` ժամային քո՞ գոտին է կիսում, թե Չիլիի ճայերի,

և վերջապես նշանակում է սպասել մեկին, ում երբևէ չես տեսել,

չգիտես մազերի գույնը, բոյը, հագուկապը,

և, ի վերջո, նաև սեռը:

Հետևություն: Սպասել Շամիրամին անօգուտ բան է:

Շամիրամի փոխարեն դուռը թակեցին անվտանգության աշխատակիցները:

Նրանք քարշ տվեցին վիպակի միջից թարմ դիակն ու արյան հետքերը վերցրեցին:

<<Եթե մեռած չլինեիր, կլինեի՞ր իմ փաստաբանը>>, -

Հռետորական հարց, որ փարթամորեն աճում է բանտի իմ խցում:

Այստեղ ես կարդում եմ արկածային վեպեր: Վեպերի սկզբում առայժմ մարդ չի մեռել:

Տեսնել հասմիկ սիմոնյանից այլ հղումներ՝

բանաստեղծություններ

այցեքարտ