Ավետիք Մեջլումյան

(ծնվ. 1984թ.)

Գնացք

Իսկ այն, ինչ կիսատ մնաց,
Տողերիս մեջ ավարտել եմ ուզում:
Լի՛-լի, Լի՛-լի, Լի՛-լի, Լի՛-լի.
Գնացքի ակերն են ծամում
Իրենց երկաթե լնդերով բացված:
Պատուհանին անձրևի շիթերը
Նկարում են կանացի ոտքեր`
Քնքուշ ձագարների նման,
Որ միտված են ներքև.
Լի՛-լի, Լի՛-լի, Լի՛-լի...
Հանդիպակաց քաղաքները կամովին ցնդում են`
Թողնելով լույսեր` լղոզված և հուշեր` ինքնաբուխ,
Նրանց հալված մարմիններից
հորդում է գիշերը- կորստյան մատնելով,
Լափելով նոր քաղաքներ.
Լի-լի, Լի-լի...
իսկ իմ դիմաց նստած եմ ես.

Ով աչքերը թարթեց - չդիմացավ.
Ըստ պայմանի` պետք է նետվի ներքև`
Համարվի անհայտ կորած.
Կեր` աղվեսներին
Եվ գտածո` տուրիստների անտառային:
Ինձ ինչ.
Երկու դեպքում ես շահող եմ,
Ինձ ինչ.
Երկու դեպքում թռչում եմ ես
Հաղթանակս-պարտությունս` աչքով տալիս իրար`
Դանակներ են հանում և շարում ափսեներ.
Լի-լի...
Վերջին ակորդ,
Հույսի պարկուճ,
Վանկերի վերջ,
Տառերի Սով.
Հնչյունների ժլատություն,
Չկամության այբուբենի.
Ահա Տիտանիկի ծռված հառաչ`
Մի խեղդված
Լի...
Այդ ժամանակ ես կթռչեմ իսկականից.
Չեմ իմանա
Ինձ ինչ:

Իմ Լեհական Սերը

Իմ Լեհական Սերը պաղպաղակ էր սիրում,

Որը ես բացում էի մորու մուրաբայով,

Երբ միասին տուն էինք թռչում Դիսկոներից

Եվ փողոցում բռնում էր ձեռքս`

Իբր` հենվելու համար:

Հետո ծանր էր շնչում …

Եվ չէր կրում ակնոց,

Չնայած նրան կսազեր,

Հեռու էի տաղանդ լինելուց,

Այլ դասական – կայտառ սիրահար էի:

Հետո, երբ հիվանդ էի,

Նստում էր կողքս – լինում էր քնքուշ,

Ուղղում էր մազերը և ավելորդ

Խորհրդի պես` ականջի ետևն էր գցում:

Իմ Լեհական Սերը պատմաբան էր նաև

Եվ սիրում էր զբաղվել կարուձևով,

Ինչպես իր տատիկը, հավանաբար,

Պարտիական ժողովներից խրտնած

Ամուսնյակի` Պան Վալենսկու համար

Կոստյումներն էր գցում կարգի:

Նրանց տանը հաստատ կողովներ կային ծղոտ,

Ժամացույց զանգերով, ծա՜նր,

«Զինգեր», սպիտակ գինի, Եվրոպայի ատլաս  

Եվ Բալզակի փքված հատորները`

Չկարդացված, բայց խնամքով սրբվող:

Իմ Լեհական Սերը կարող էր

Դառնալ վերջի՜նս, միա՜կս, վերի՜նս…

Բայց մենք բաժանվեցինք …

Սրա մասին` հետո…

Հավերժական Սեդա 

Ակորդեոն գետն ինձ տանում է,

Գլուխս դիպչում է կամուրջներին,

Շրջակա շենքերի տանիքներից ու մայթերից

երևում է Սեդայի պատկերը:

Գետի խորքերում

Հորձանքներում աղիքներում

Հեղեղատներում ու այլ տներում

Ամենուրեք Սեդան է մշտարթուն:

Եթե այսպես ես հասնեմ մանկությանս

Այնտեղ կանգնած է Սեդան – ուռենու տակ և անմար ժպիտով,

Եթե ես հասնեմ վախճանիս,

Այնտեղ էլ կանգնած է Սեդան և չի թողնի, որ մեռնեմ:

Եթե ես հասնեմ օվկիանոս

Սեդան միայն կհրճվի

Իսկ եթե լինի մի ծովափ

Կվայելենք այն երկուսով:

Թավալվում եմ գետի ալիքների մեջ

Բայց Սեդայի հայացքի ներքո սա թավալում չէ, այլ – ծավալում,

Մամռակալած եմ ես ու վերքոտ,

Սեդայի ներքո մամուռը երիտասարդության նշան է կանաչ:

Եթե բան էլ չանի, նրա հայացքի ներքո ես փրկվում եմ:

Ձեռքն էլ չմեկնի, չհորանջի անգամ,

Նրա հայացքը - հենց ինքը - փրկությունն է:

Իմ հավերժական Սեդան:

Իմ բանաստեղծությունն էլ չի ավարտվում, չեմ ուզում ավարտվի -

Որ տողերիցս անվերջ տարածվի Սեդայի հավերժությունը:

Շենքերի պատուհանները – Սեդայի աչքերն են,

Աշխարհի բոլոր սրբապատկերներից նայում են Սեդայի աչքերը,

Հերոսները գնում ու մեռնում են հանուն Սեդայի

Ես գնում ու մեռնում եմ հանուն Սեդայի:

Բոլորս գնում ու լցվում ենք Սեդայի ձեռքերը

Բոլորս Սեդայի մոտ ենք:

Սեդան ապրում է ինձ հետ, բայց նաև իմ հարևանն է,

Սեդան շնչում է մոտիկ, բայց նաև ծագում է առավոտյան:

Սեդան ջերմության հասարակածն է:

Եթե չհասնեմ մանկությանս

Սեդան այստեղ կլինի ու ինձ հետ կկիսի դառնությունս:

Հավերժության արտահայտման համար ես կարող էի գրել

Աշխարհի ամենափոքրիկ բանաստեղծությունը -

Մի տառ միայն,

Կասեի, որ դրանից է եղել Մեծ Պայթյունը:

Բայց ես ընտրեցի երկար ճանապարհը,

Որ ձեզ հաղորդեմ Սեդայի մասին:

Սեդան ինձ սովորեցնում է ամեն օր ապրելու արվեստը,

Մինչ այդ ես ապրում էի հավերժության համար

Որի համար մարդու կյանքը որդի արժեք չունի

Եվ քեզ կրնկի տակ տրորում է հավերժությունը

Ու դու զգում ես ճնշումը ոչ միայն մթնոլորտի

Այլ նաև բռի հավերժության:

Սեդան ձեռքիցս բռնած ինձ տանում է

Այն մյուս սենյակը, ուր չի զգացվում հավերժության ծանրությունը

Թելադրում է սիրով, խոնարհաբար

Ու ես սիրում եմ իմ ուսուցչին:

Ու եթե մեր դուռը ծեծեն,

Ու եթե շեմին լինի հավերժությունը

Չարքաշ ատամներով, պարկով – ինձ համար

Ես վախից կմտնեմ մահճակալի տակ,

Սեդան կգնա դուռը բանալու:

Ես վախից փակած կլինեմ ականջներս ու քիթս,

Չեմ լսի ոչինչ:

Հետո կհասկանամ վերադարձած Սեդայի ժպիտից,

Որ ինձ հանգիստ կթողնի հավերժությունը,

Նրան ասվել է խստաբար ու նա գնացել է պոչը քաշած:

Մահճակալի տակից երբ դուրս եկա,

Ես կրկին գետի մեջ եմ,

Այստեղ չկան նայադներ,

Նավզիկեն էլ այստեղ չէ,

Չկան խութեր ստորջրյա:  

Սեդայի ձեռքերի համար ես կհանեի

մարջաններ, բայց դրանք էլ չկան:

Այս գետում ոնց որ ես եմ միայն

Եվ ոնց որ այս գետն էլ ես եմ:

Եվ քշում է գետն ինձ կամուրջներով ու ջրերով

Ու ես անխառն եմ ինչպես մաքուր սպիրտը

Ու իմ ողջ ճանապարհի վրա աչալուրջ

Աչալուրջ, բայց մեղմ, աննկատ

Սեդան է հավերժական

Իմ հավերժական Սեդան:

Երկու Սեդա 

Կա երկու Սեդա - գրավոր և բանավոր,

Գրավորն իր հերթին լինում է

Հոդվածների ու կարճ հաղորդագրությունների տեսքով:

Կա նաև Սեդա պարզապես և Սեդա Շեկոյան:

Կարճ մազերով և երկար,

Կարճի դեպքում հայացքը խոհուն է,

Եվ խրվում է սիրտս:

Մեղմ Սեդա և փշոտ Սեդա

Ես սիրում եմ ձեզ երկուսիդ էլ,

Փշերն էլ ունեն իրենց մեղմությունը:

Սեդա, ում ես չէի ճանաչում - ես սիրում եմ Ձեզ,

Սեդա` նկարում մանկական, շաբաթվա 5 օրերին

Եվ Սեդա - շաբաթ-կիրակի

Դուք նույնպես իմ սիրելին եք:

Սեդա - շոգող - Սեդա,

Տանը մենակ, գիրք կարդացող Սեդա,

Երգեր լսող, իլիկ մանող Սեդա,

Անարձագանք ու մոռացկոտ Սեդա,

Անգլալեզու, էյնշտեյնաբար, զվարճամիտ ու նրբազգաց,

Դու նրա հետ ընկերացիր – Սեդա,

Լավ ընկերոջ համար անգամ – Սեդա,

Ինչքան շատ են նրանք, երկուսից էլ շատ են: