Աննա Դավթյան

(ծնվ. 1983թ.)

‎*

-Չմտածես, մի բան կանենք, -
ասացիր ինձ ու
երևանփարիզնյույորքյան չվերթով
վերադարձար Սիլվայի մոտ:

Ես նստում եմ մեր բակի հին բազկաթոռին
ու համոզված գիրք եմ կարդում`
Նարեկ, Մոնտան, Հուսիկ Արա,
գրում եմ հին, ծեծված հանգեր,
թե` հետքերդ ես կպահեմ գրքերիս մեջ...
թե` սիրում եմ ես կակաչներ...
թե` դու չկաս, ես էլ չկամ...
հեռախոսիս բաց էկրանին հայտնվում է
անգլիագիր հայերենդ.
«Սիլվան լավ չէ,
դեռ չեմ կարող ոչինչ ասել»:

Ես քո Սիլվան...

Հատվածաբար քեզ սիրում է,
Ժամանակին լալիս է միշտ,
պետք եղածով հառաչում է, տառապում է,
ինչպիսի՜ վիշտ:
Ես ուժեղ եմ(դու կարծում ես),
ի՞նչ կարիք կա խնայելու ինձ հարկադիր քո բառերից.
ու ինձ ուղղված ոչ մի հայացք չեմ նկատում,
ու կրծքի տակ չեմ ընկալում սրտի տրոփ(տղաները հաստ են հագնում),
ու կոնքերիս կրքոտ ձևը ես պահում եմ լոկ քեզ համար,
քո անունից ես գնում եմ ինձ ծաղիկներ,
ներքնաշորեր,
քո անունից հավանում եմ ես իմ տեսքը,
անում եմ ինձ կոմպլիմենտներ,

ու գրում եմ` սիրում եմ քեզ,
դու գրում ես` Սիլվան լավ չէ:

*

Խոսքն այն մասին չէ,
թե դու պատահաբար մոռացել էիր ասել,
որ ինչ-որ գրքերում գրված ու կնքված
օրինավոր կապի բաժնետեր ես նաև,
և իմ գգվանքները գրանցվում ես
անհնարին սխալ ինչ-որ հաշվի վրա:
Եվ ոչ էլ այն մասին,
որ ես հենց այնպես մոռացա ատել քեզ սխալներիդ
ու վատ հիշողությանդ համար,
և շարունակեցի առավոտյան հավաքել
մեր անկողինն ու սիրել դեղին վարագույրների
մետաքսաթել նախշերը:
''Բորբոսնած ու կաղամբագույն'' երկրում
երբեմն-երբեմն հիշել ես ինձ, ասացիր,
և շատ ես հանգիստ քնել.
ուրախությունից մտքովս չանցավ
իմ քնած-չքնած գիշերները բաղդատել:
Իսկ խոսքը բացարձակ այն մասին էլ չէ,
որ դու պարանոցիս իմ արցունքներից հյուսված
ուլունքներն ես սիրում,
որոնք ես ամեն օր կրում եմ քեզ համար,
և որ այս ամենն անտանելի ու անիրական է դառնում,
ու մեր պատմության երեք խնձորներն
արդեն
պետք է որ ընկնելիս լինեն:
Անծանոթ հայացքս քեզ կասի այս ամենն,
ու խոսքն այն մասին չի լինի, թե այդ պահին
ինչպես կտրոփի ծխախոտը մատներիդ
արանքում
և թե ինչպիսի բնականությամբ
ես կշարունակեմ ժպտալ:

*

Ու այս պահին
ես չեմ կարող մտաբերել քո շատ սիրած երգի լեզուն,
որ հարդարեմ վանդակավոր մենությունս:

Դու թողել ես ինձ բանալին քո փակ դռան,
մի տուփ սիգար,
մի կենտ համբույր
ու այդ երգը, որ չեմ հիշում:
Դու հեռու ես, և օտար է
պատուհանիդ թափված մութը,
Ու հատվել է ներկայությունդ իմ թևերում,
Ես ո՞րերորդ ոլորանում այն տաք երգի բառը կորցրի
ու ո՞րերորդ բառարանում փնտրում եմ զուր...

Քո դռները այնքան փակ են,
Դու նրանց մեջ այնպե՜ս չկաս...

*

Դու անվերջ սիրում ես քո ծիրանի այգու կատարյալ ծփանքը...
Ես քեզ գրեթե միշտ կարոտում եմ...
Քո սերը համեմատական է
ուղիղ ծիրանի մեկ այգուց ստացած բերքի գնին.
թարսի պես էլ տարին չորային էր:
Ախր լավ էր այնպես,
և ուզում էիր այնքան
ծփուն նազանքների բույրը նախ ճաշակել,
ապա նաև համը,
տաք ավիշը այնպես նրբորեն էր դողում թաց մաշկի մեջ,
և դեղինը իմ աչքերի այնքան հարազատ էր արդեն...
Դու ճշտորեն հաշվարկել էիր ամեն բերք ու արդյունք,
սպասում էիր, սեր իմ,
բայց տարին, թարսի պես, բարենպաստ չեղավ:

2005