Կարեն Անտաշյան

(Ծնվ. 1983թ., Վանաձոր)

ՔՈ ՄԻՋԵՎ

Օրեցօր, օրըստօրե, օրնիբուն
փրկության ուղենիշ է դառնում Քո լույսի առավոտը:
Այն բոլոր նյարդիկները,
որ գիշերները ոռնալու չափ ցավոտ են,
միայն քո առավոտն է 50 գրամ սիրով բժշկում,
Տե´ր...

Ինձ էշի տեղ դրած`

Քո արարած գիշերից փախչում եմ Քո արարած առավոտը,

ես Քեզնից փախչում եմ Քեզ մոտ

ու Քեզ օրհնելով քֆրտում եմ Քեզ:

Արյունդ, որ Սերն է, ես խմեցի ցմրուր,
ագահորեն,
մի շնչում
ու թվաց ինձ մի պահ,
որ ես դարձել եմ ԴՈՒ.
էս ինչ լավ է հնչում.

«ԵՍ ԴԱՐՁԵԼ ԵՄ Դ´ՈՒ»,
և ե´ս եմ Սերը... գոյական:

Հիմա խումհարի մեղսավոր ծանրության տակ
տնքում է անսեր մնացած արյանս ամեն մի կաթիլը,
ու ինչպես երկնքից ամեն դեպքում ընկնող ձյան փաթիլը,
ձևացնում եմ... պարում եմ... անկումս
Քո գիրկը:

ՄԻ´ԼԱ

Բառը,

որ պետք է ցավել գրելուց առաջ,

բառը,

որ պետք է մեռնել ծնելուց առաջ -

ամենաչապրվող, չլուծվող

բառը...

Արտասվի՛ր

ներսումդ դողացող

հիվանդ ջուրը,

արտասվի՛ր`

դոնդողե ցրտում գիշերվա:

Կշեռքի համաստեղության վագինալ ելակետից

ազատագրման վերջին ճիգը -

կիթ, կիթ, կիթ...

ոսկեջուր հրեշտակների պարսը հագիդ,

Պետերբուրգ:

Նախագծով քո հեքիաթում

ամեն դուռ իր առջև երջանիկ շուն պիտի ունենա,

բայց չունի:

Նախագծով քո հեքիաթում

բարի թզուկներն այնքան դանդաղ ու աննկատ պիտի ծերանան,

որ նայեն իրար ու հանկարծ ծիծաղից չսատկեն:

Չսառչող - չտաքացնող 

անմահության ֆերմենտը -

կիթ-կիթ-կիթ...

Արտասվի՛ր

մեռելի ջրատար համակարգը`

հոգիդ,

որ չի գալիս ծովից ու չի գնում ծովում ննջելու:

Լռում է:

...այս գիշեր ես այնքան մենակ եմ Պետերբուրգում,

որ ինձ կարելի է որդեգրել կոպեկներով,

տանել տուն,

տաքացնել,

դնել ծաղկամանի մեջ,

ջրել -

կծաղկեմ, կբուրեմ, կպտղեմ

(ու… կթռնեմ տուն):

-------------------------------------- 

Գրկում եմ քեզ ամուր-ամուր, ուզում եմ, որ գտնես նրան, ով կտաքացնի քեզ այս անվերջանալի ձմռանը, որում մենք բոլորս ապրում ենք, շարունակվես արևագույն և ներես ինձ, մի օր ներես ինձ, որ եղել եմ: