Ավետիք Մեջլումյան

Տար ինձ, սեր իմ

Տար ինձ, սեր իմ
Այս աշխարհից դուրս տար
Տար ինձ, որտեղ ձյուն կա
Թող ես ձյուներ ուտեմ: 

Բացիր վերքիս ծորակները բոլոր
Որ կարմիրը դուրս գա - և ինձ մենակ թողնի
Ու ես կուտեմ ձյուներ – սովից չեմ մահանա
Խոստանում եմ - ես կաշխատեմ ուղղվել:
Դու տեսնո՞ւմ ես այն հեռավոր մարդուն
Որ գալիս է` մոմը ձեռքում ճզմած
Եվ որ ունի մուրացկանի հագուստ: 

Իմ ներսից է ընկել ճամփա    
Եվ գալիս է հենց քո հոգուց:
Թող ինձ - գնա նրան օգնիր: 

Եվ բոլորին ասա - թող ձեռք չտան նրան.
Նա գալիս է նաև նրանց ներսից: 


Թվում է ինձ հաճախ 
Ձագարի տեղ են դրել  
Ճզմում են մեջս տանջանք
Եվ... հյութ են սպասում... խաղողի: 

Երբեմն թվում է - ինձ
Ճագարի տեղ են դրել
Փորձարկում են մարդու սահմանները
Բայց փոխանակ սատկեմ
Ես հա լայնանում եմ
Ճագարից մարդ եմ դառնում
Մարդուց` տիեզերք: 

Տար ինձ, իմ սեր, 
Այնպիսի տեղ, ուր կոպտություն չկա, 
Ոչ քար, ոչ լույս, ոչ էլ անգամ ծաղիկ
Որտեղ աչքերս բացեմ և քեզ տեսնեմ միայն: 

Այն հեռավոր մարդուն որ տեսնում ես
Ճանապարհ է ընկել մեր սրտերից: 

Տար ինձ, իմ սեր,
Տար ոչ մի տեղ
Էլ տեղ չկա, որ ես ուզեմ
Ու չկա դեղ, որ ինձ ներսից չճանաչի
Եվ չկա ճիգ, անգամ նվվոց մի բլոճի...

Ես տեսա մի մարդու, որ քայլում էր,
Քայլում էր ոչ թե այգում... արևի տակ,
Իր սենյակում... գորգը մաշել էր գծով.
Նշանակում է - մարդը - գժվելու եզրին էր: 

Հետո տեսա նույն մարդուն
Աչքերում – կովի բթություն էր
Հասկացանք երկուսով – թևաթափ
Գժվելն էր – լավագույն լուծումը: 

... Կյանքիս վերելակը
Սառել է հարկերի միջև.
Շենքն այդ հազար հարկանի է
Աճում են հարկերը թափով

Դողդողում եմ ու շշնջում անլսելի
Տար ինձ, իմ սեր... տար... ինձ...
Ու այնպես կամացուկ եմ ասում
Որ ինքս հանկարծ չլսեմ...

Ահա. տարան լույսը.
Կենդանի թաղվելուն է նման
Այնպիսի մի խոր նկուղում
Որ չունի անգամ КГБ-ն: 

Փոքրիկ աղջիկ, սիրիր ինձ
Որ այլանդակ չմնամ, 
Զվարթ շորեր, փայլուն կոշիկ
Իսկ ես պառավ անատամ,
Սիրիր աղջիկ, մազեր փարթամ
Մոռացել եմ – սերն ինչ է,
Սիրիր անվերջ ու հիացած,
Որ կազդուրվեմ-լավանամ:
Ահա լավ եմ, էլ մի նայիր,
Մի նայիր ինձ հիացած, 
Ես լավացա, բայց հիվանդ եմ, 
Սերդ մնաց ան պատասխան, 
Մի նայիր ինձ մաքուր հայացք
Շրջիր մազերդ լուսե
Մի հիշեցրու որ անփոփոխ
Ես մնացի այլանդակ: 

Իսկ հիմա, իմ սեր, 
Ազատություն տուր ու թող որ գնամ, 
Ես քո որդին չեմ, ոչ ամուսինը.
Դա ինձ կսպաներ: 

Շոկոլադե տորթը լավ է անշուշտ,
Բայց պոեզիան դրանից էլ լավն է
Փիլիսոփայության հետ համատեղ:
Սրանցից էլ վեր է - Ազատությունը: 

Ես էլ քեզ եմ թողնում ազատ
Գնա ու թափառիր աշխարհներում
Սիրելու լավագույն ձևը
Իրարից հեռու լինելն է: 

Բայց եթե քո կոչումը աքցանն է
Փաթաթված տենդագին մազերիս
Քեզնից պրծնելու միակ ձևը
Հենց հիմա ընկնելն ու մեռնելն է:

Տար ինձ, իմ սեր,
տար ոչ մի տեղ
Էլ տեղ չկա, որ ես ուզեմ
Ու չկա դեղ, որ ինձ ներսից չճանաչի
Եվ չկա ճիգ, անգամ նվվոց մի բլոճի:    

և այլն, և այլն…

Եթե ես գիրք լինեի,
Անունդ գրված կլիներ - էջերին իմ բոլոր,
Եթե ես ծառ լինեի -
Ճյուղերիս հիասքանչ թռչուններ,
Որ տեսել են քեզ մերկ
Ու ձեռքիցդ կերել փշրանքներ՝
Խանգարելով իրար կպատմեին
Մարմնիդ բարության մասին:
Եթե ես մահ լինեի - կընկնեի - ու հապշտապ կմեռնեի,
Որ չգայի քեզ մոտ երբևէ,
Թե քամի լինեի - կփչեի դեմքիդ,
Կանցնեի ոտքերիդ արանքով…

Երկու սեր

Կա երկու սեր:
Մեկն ուղղված է քեզ և ունի սրածայր վեկտոր,
Մյուսն ուռենու նման է, որի տակ նստած ենք երկուսով:
Մեկը դեռ պետք է աճի, դու նրա ցանկության թիրախն ես,
Իսկ մյուսը աճած է մինչ մեզ,
Ու ոչինչ չկա անելու:
Այն մեկում ես օտար ու սառն եմ, ես կարիք ունեմ բացվելու,
Երկրորդում ապրում եմ հանգիստ, ու նա էլ ապրում է իմ մեջ:
Այն մեկը կարող է հոգնել, փոշոտվել, քրտնել, բարկանալ,
Երկրորդում ժպտում եմ խաղաղ - ու դու էլ ժպտում ես իմ մեջ:

Դաժան, բայց սիրով

Հայացքս վեր հառած
Ազիմուտների ցանցի օգնությամբ
Ներթափանցում եմ սենյակիդ աչքից.
Պատմության ինչ-որ մի դարի
Ժամը 4-ից 5-ն է:

Վագրաձիերը` ավազների մեջ,
Իսկ ես թաղվում եմ եղունգներիդ տակ.
Համբուրել քեզ` սկսած բջիջներից,
Ատոմներից հավաքել նույնությամբ:

Ասենք, կծում ես դու բալը ցայտող,
Որ ճապոնական դրոշ է կազմում
Ատամնաշարիդ ճերմակին տպված:

Երբ հոնքերդ իջեցնում ես – տխրած
Ընկնում են նավթի գները,
Ֆինանսական ճգնաժամ է սկսվում:

Ուղղեցիր մազափունջ մի խրտնած –
Շարժումից ծնված ցունամին
Ուտում է քաղաքներ մերձափնյա:

Ժպտացիր աննկատ, բայց գերող.
Դա Վինչին ելավ դագաղից
Նախանձից – պատռեց Ջոկոնդան:

Կուրծքդ բացվեց պատահմամբ.
Կուրացան արուները բոլոր
Էգեր – պարտվեցին հեռակա:

Մերկացար - աշխարհը փրկվեց.
Էլ փրկչի կարիք չունի
Ճշմարիտ, ճշմարիտ եմ ասում:

Իսկ ինձ պես անզոր արարածներին
Տրված է տխուր մի մենաշնորհ.
Նստել կախարդի ժպիտով սմքած
Ամեն քաղքենի փոշեհատիկի
Տիեզերական իմաստ ներարկել: 

Այն, ինչ պետք է հիմա

Դուրս քաղաքից
Հեծանիվով, արագացող քայլով

Քաղաքից դուրս մարմինդ՝ կարոտած քեզ:
Ընթանում ես 25կմ/ժ-ով.
Դա ոչ շատ է, ոչ քիչ՝ հասկերի, խաղողների
Նրբազգաց հայացքներն ընդունելու

Դա իսկական դրախտ է՝ քամու:
Արագությունդ նվազեց՝ շապիկիցդ դուրս է մղվում
Նեղսրտում, որ իրեն անկոչ են համարել:

Լավ է հոգնությունը, ջարդվածությունը
Ժամը 7-ին զգացվող
Այս ժամին սա հաճելի բեռնակրություն է
Մոտակա հյուրատան սենյակին մատուցվող

Լավ է էդ սենյակում մենակ մնալը
Պառկել սավանին կամ դրա ներքո
Սխալ տեղեր չկան մենակություն մեջ
Մարմնի ջարդվածությունն է մտածվում հաճույքով:

Լավ է - թռչել բլուրներ, բալկոններ
Համապրել բակի թփերի թարթափը
Լավն է ժամը 10-ը, անգամ 11-ը
Եվ լավն ես դու, և ջեմն ու կարագը: 

Տեսնել Ավետիք Մեջլումյանից այլ հրապարակումներ՝

բանաստեղծություններ