Հենրիկ Էդոյան

(ծնվ. 1940թ.)

ԱՅԼ ԼՌՈՒԹՅՈՒՆԸ ԲԱՌԵՐԻ ՄԻՋԵՎ

ՊՈԵԶԻԱՆ փողոցը չէ,

այլ փողոցով անցնող

մարդը միայնակ,

ձեռքերը գրպաներում,

պոեզիան ծառը չէ,

այլ թռչունը` ծառի

ճյուղերում ապրող,

պոեզիան դեմքը չէ,

այլ դեմքի վրայով

ստվերը սահող,

պոեզիան երկինքը չէ,

այլ ամպը` երկնքում,

պոեզիան բառը չէ,

այլ լռությունը

բառերի միջև,

կապը անծանոթ

երկու անցորդների,

որ գուցե այլևս

չեն տեսնի իրար:

                                1991թ.

ՍԵՐ- 1987

ԱՅԼԵՎՍ ոչ ոք

չի կարող ասել – «ես Նա եմ...»:

Այլևս ոչ ոք

չի հարցնի – «ես որտե՞ղ եմ...»:

Քանի որ այստեղ է Նա,

և ամեն ցանկապատ հանված է մեր միջև:

1987թ.

ՍԱ ՔՈ ԵՐԵԿՈՆ Է

ՍԱ  քո երեկոն է, բայց նրանը չես դու:

Նրբացած ջղերով լապտերները դողում են

քո ոտքերի տակ:

Դու անցնում ես

հիվանդության պես դեղին գույների միջով:

Հեռավոր խշշոցը աստղերի

հասնում է մինչև ծառերի կատարները,

ծառերը լողում են ինքնախաբեության

նույն տեսիլքի մեջ:

Սա քո ապաշխարանքն է,

սա քո՛նն է,

հագի՛ր:

ԵՐԵԽԱՆԵՐԸ

ԵՐԵԽԱՆԵՐԸ պայուսակներ ունեն,

երեխաները խարտյաշ մազեր ունեն,

երեխաները ինչ-որ բան գիտեն

մեծերի մասին,

երեխաները խոսքերով չեն խաբվում,

երեխաները բռնում են իրար ձեռքեր,

նրանք երգում են

և սպասում:

1967թ.

ԵՍ ՀԻՇՈՒՄ ԵՄ

ԵՍ հիշում եմ, հիշում,

հիշում եմ մի դեմք ապակու դեմ կանգնած,

հիշում եմ մի փողոց երկար, երկար,

և հետո հիշում եմ,

իմ անունն եմ հիշում,

որը հագել եմ չմրսելու համար:

1969թ.

*

ԻՄ ձեռքը խաղում է քո մազերի հետ:

Սենյակում մարդ չկա:

Բայց պատուհանից նայում է խաղաղ

ամռան մի կեսօր:

Իմ ձեռքը խաղում է քո մազերի հետ:

Սենյակում ես չկամ

և սենյակ չկա:

Բայց ձեռքս խաղում է քո մազերի հետ:

Չկան քո մազերը – (և ո՞ւր է ձեռքս):

Չկա տարածություն: Ամռան մի կեսօր –

իմ ձեռքի և քո մազերի վրա:

1986թ.

ԳԻՇԵՐ

ԲԱՐՁՐ աշտարակներին հնչեցին զանգերը:

Մայթերի վրա ծառերից թռչուններ թափվեցին ցած:

Գազանանոցում մի քանի կենդանիներ խավարից վախեցած

երկար ոռնացին:

Մենք սարսռացինք,

բայց սեղմվեցինք իրար և մեր շուրթերի մեջ

խմեցինք խավարը:

 1965թ.

*

ԳԻՇԵՐՎԱ մեջ ձգվող ծառուղիներ:

Հանգած գլանակներ լապտերի տակ:

Բարձերի վրա ննջող տառապանքներ:

Լուցկիներ:

Լույս:

Ես ծնվում եմ

Կեսգիշերային ավազանների միջից:

1965թ.

ՍՈՒՏ ԽՈՍՔԵՐԻ ԱՌԱՏՈՒԹՅԱՆ ՄԻՋՈՎ

ՍՈՒՏ խոքերի առատության միջով,

Որ մեզ է տրված,

մենք անցնում ենք անտրտունջ, անձայն

և կառուցում ենք

մեր աչքերի մեջ

հարմար մի տուն,

հավատալով, որ այնտեղ կապրենք ևս մի դար:

                              1966թ.

ԲՈՒԴԴԱ

1.

ՆԱ  անուն չունի, և ամեն անուն

հագուստ է` նետված մի մարմնի վրա,

ծածկելու համար մերկություն ու մահ,

բացված կուրորեն կյանքի դամբանում:

Ո՞վ է նա, նայիր ձեռքով է անում,

անցնում կամուրջը, մոտենում ահա,

դեմքը փայլում է և նրա առաջ

օդը հանգչում է և անէանում:

Ստվերներն իջնում, ուզում են խոսել,

և աշխարհներն են լողում գունաթափ

ինչպես գետի մեջ նետված լոտոսներ:

Նրանք լողում են, բայց սարսափահար

Բուդդայի առջև ընկնում են մի պահ

իրենց սեփական գոյությունն ի վար:

1993թ.

ԽՈՍՔԸ

1

ԵԹԵ աստվածները անմահ մարդիկ են,

(ինչպես ասում է Հերմես Եռամեծը),

ուրեմն ամեն մարդ աստվածային է:

Եթե ամեն մարդ աստվածային է,

ուրեմն Աստված կա, դա ինքը

Խոսքն է:

2

«ԿՅԱՆՔԸ նույն մահն է» -

Ասացին Արևելքում:

«Մահը նույն կյանքն է» -

Ասացին Արևմուտքում:

Երկուսի միջև

մի գիծ կա –

Խոսքը:

3

ՔՈ կյանքը կարծես

վերադարձ է տուն:

Իսկ ի՞նչ է կյանքն իմ,

քուն կամ արթնություն:

Այսպես ես ու դու

պարզված ենք իրար

իբրև երկու խոսք,

մեկ մենակություն:
                                  1993թ.