Պոեզիան…

…և այնտեղ, որտեղ սովորաբար սկսվում է պոեզիան
և որը հենց այս բանաստեղծություն է
մայրս սեղանին
երեքի փոխարեն մի թաս լվացած խնձոր է դնում
փողոցներում սպիտակ սքեյթով ասպետներ են հայտնվում
և վերջապես
ՙԱվանգարդ՚ի հերթական փարթիներից մեկը
լքելիս
ես կոշիկս մոռանում եմ աստիճանին
և քանի որ մինչև կեսգիշեր դեռ մի քանի ժամ կա
անհույս սպասում եմ դեղին
գրեթե ղափամայի հոտով հրաշքների.
այն է` դեղին տաքսուց դեղին դդում
մետամորֆոզների

քիչ ավելի ուշ ջինսով
ոչ այնքան իմ, բայց արքայազնը
նկատում է կոշիկս ու զարմանում
որովհետև իմ 38 ու
մոխրոտիկյան դոգմայացած 35 համարի միջև
տարբերությունն իրոք զարմանալի է
և մինչ նրա զարմանքը երկարում է փողոցի լայնությամբ
ես հասնում եմ տուն
թեթևացած շունչ քաշում
և իմ լոգարանում անձրևներ են սկսվում
հետո ջրհեղեղներ են լինում
ես գլխաբաց ու մերկ ընդունում եմ
ցնցուղից իջնող իմ մոլորակի ձայնը հոտը գույնը
…Աստծուն
ես կանգնում եմ զուգարանակոնքին
և ձեռքերս ձգվում են առաստաղից անդին
գրեթե հպվում եմ իմ մոլորակին
մայրս թակում է դուռը և խնդրում արագացնել

ոչ ոք չի հասկանում ինձ

կեսգիշերից անց է
ես պառկում եմ լոգասենյակի սառը հատակին
ու մատով շոյում մոլորակիս
որը հիմա մեն-մենակ է
ու որտեղ հիմա ոչ ոք չկա…
ես այստեղ սովորաբար սկսում եմ լացել
վերջում աղոթել
իսկ պոեզիան կանգնում է դռան ետևում
և խնդրում արագացնել


2008թ. մարտ