*
ես չգիտեմ ինչպես ապրել, աղջիկ
այս քաղաքում ուր մոլեգնում է նոյեմբերի թախիծը
պատուհանիս տակ հարբած ուրվականները թափառում են ձմռանը
և մեռելներն ինձ ուղեկցում են մինչև շենքի բակ
աղջիկ ես, կին ես, ինչ ես, լսում ես,
ես մենակ եմ հիմա…

ես միայն մի առասպել գիտեմ
պատուհաններից կթռչեն մարդիկ` թարգմանելու քաղաքը
խոնավ փողոցներով կվազեն գժանոցից փախած հիվանդները
և դեղահաբերի հոտից թմրած ծառերը կքայլեն

ես միայն մի առասպել գիտեմ
այս քաղաքում մոլեգնում է սխալ բանաստեղծությունը
ու ես գիտեմ, որ մարդիկ թռչում են բայց չեմ հիշում ոնց

գժերը թավալվում են ձյուների մեջ
ես ոտքերով դոփում են գետնին
նոյեմբեր է
թախիծ է ու տոն
ու ես չգիտեմ ինչպես ճիշտ ապրել

աղջիկ
ասաց չար ձայնով
ուրիշ քաղաքի մի հին ուրվական
քո խելքի բանը չի պոեզիան
էսօր տոն է, արի գինի խմենք
ու մեռցնենք ևս մի օր

այս քաղաքում
այս քաղաքի սեղանների տակ շարվում են դատարկ շշերը
իմ սիրած մեռելը պառկեց մերկ աղջկա կողքին
ու ես հեծկլտում եմ մինչև շենքի բակ
ու սեղմում բռունցքներս ճակատիս
մենակությունս` գինեհոտ ու կեղտոտ
ու՞մ գլխին ջարդեմ ես հիմա…

քաղաքում մոլեգնում է իմ սիրտը` դատարկ շիշ,
ուր որ է կբացեմ պատուհանը
և նոյեմբերյան անձրևը կներծծվի ոտքերիս մեջ
ուժեղ, շատ ուժեղ կթափահարեմ թևերս
և հինգերորդ հարկից քաղաքը ավելի հին կթվա
քաղաքին թարգմանելը` դժվար
բայց ես ուժեղ, շատ ուժեղ կթափահարեմ թևերս
որովհետև գիտեմ որ թևեր ունեմ
և մարդիկ թռչում են
հետո ի՞նչ, որ չեմ հիշում ոնց

նոյեմբեր է, թախիծ է ու…


2007թ. դեկտեմբեր

1 comment:

  1. լավ էր մանավանդ նախավերջի 2 տողը

    ReplyDelete