Արմեն Շեկոյան. Վարդավառ


Արմեն Շեկոյան
(ծնվ. 1953թ.)

Վարդավառ
(բանաստեղծություններ դպրոցական կրտսեր տարիքի համար)

<<Արևիկ>> հրատարակչություն
1989թ. Երևան

Ագռավը

Կռռաց, կռռաց ագռավը
Ամբողջ տարի մեր բակում:
Տատս ասաց. - Ագռավը
Վատ բաներ է գուշակում:

Կռռաց, կռռաց մեր բակում,
կռռաց այստեղ ու այնտեղ,
Տեսավ` բան չի գուշակում,
Թռավ-գնաց ուրիշ տեղ:

Շունն ու գայլը

Մի շուն ասաց մի գայլի.
- Էդպես հպարտ մի քայլիր,
Էն դու չէի՞ր` գողի պես
Հոտը արիր երկու կես,
Մտար գողի պես փարախ
Ու հեռացար փախեփախ:
Թշնամի ես, թշնամի,
Շունն էդպես բան չէր անի:

Գայլը ասաց. - Շուն ախպեր,
Ի՞նչ է, ուզում ես կախվե՞մ:
ԸՆտանիքով վեց շունչ ենք,
Մեղավո՞ր ենք, որ շուն չենք:


Չար փայտահատը

Կար մի դաժան
Փայտահատ,
խփեց-կտրեց
Շնչահատ,
Ողջ անտառը
Փռեց ցած,
Հետո նայեց
Զարմացած,
Տեսավ` ոչ մի
Ծառ չկա,
Գեթ մի հատիկ
Ծառ չկա...
ՀԻմա շիվար,
Շփոթված
Գործիքներն է
Հավաքում...

- Քեզ տեղն է,
Չար փայտահատ,
Գոնե մի ծառ
Չթողիր,
Որ նստոտես
Շվաքում:

Պատառաքաղը

Ճանկում է նա
Ինչ պատահի,
Էլ չի նայում`
Տա՞ք է, պա՞ղ է:


Ապրում է այս
Ճաշարանում
Եվ ուրիշ գործ
Նա չի անում:


Այսպես է իր
Օրն անց կենում,
Սակայն ինքը
Չի հագենում:


Դե, մի խոսքով
Այս ընկերը
Սարսափելի 
Շատակեր է:


-Ուտեստների
Մեծ սիրահար,
Բա ինչո՞ւ ես
Այդքան նիհար:


Փակ աչքերով


Կռունկների մի երավ
Թռավ, որ գա Երևան:


Ավագ կռունկը տարեց
Ներկա-բացակա արեց,
Ասաց. - Մեկը պակաս է,
Բայց չենք կարող սպասել.
Շատ երկար է մեր ճամփան,
Թող պատժվի ծույլն անբան:


Կռունկների մի երավ
Թռավ-հասավ Երևան:


Թռան-հասավ փոքր ու մեծ,
Տեսան` ընկերը իրենց`
Այն բացակա կռունկը
Դիմավորում է իրենց:

Ասին. - Կռունկ հարևան,
Ո՞նց մեն-մենակ, քեզուքեզ
Եկար-հասար Երևան:

Ասաց. - Կռունկ ընկերներ,
Դուք այդ ի՞նչ եք ինձ ասում.
Իմ սիրելի քաղաքն է,
Աչքերս փակ եմ հասնում:

Կծած խնձորը

Այս ի՞նչ կծած խնձոր է
Մեր ծառին աճել:
Տեսնես ո՞վ չի համբերել,
Ախր դեռ խակ է:

Պարզեցինք, որ Հովիկն է
Այս անհամբերը:
Կատարել է ճիշտ և ճիշտ
Տատի պատվերը:

Տատն ասել է Հովիկին.
- Համբերիր, բալես,
Մինչև կարգին չհասնի`
Խնձոր չքաղես:

Ինքը խելոք բալիկ է,
Լսող, անպայման:
Ինքը խնձոր չի քաղել,
Կծել է միայն:

Ընձուղտն ու զեբրը

Ընձուղտն ասաց
Մի զեբրի.
- Հերիք քեզնով հիանաս,
Ավանակի նման ես:

Զեբրն ասաց.
- Չար ընձուղտ,
Ականջներդ կպոկեմ,
Ափսոս, չունեմ մի սանդուղք:

Գաղտնիքը

Տներն աննշան
Ու թույլ կետերն են:
Մարդիկ պստիկ են
Մրջյունների չափ:
Կապույտ թելերն այս
Իրոք գետեր են:
իսկ իմ ճկույթը
Մեծ է ամպի չափ:

Ծառերը ասես
Մանր տառեր են,
Եվ կանաչ դաշտն էլ
Տետրի է նման:
Իսկ կապույտ լիճը,
Որ շողշողում է,
կարծես թե լինի
Մի թանաքաման:

ես ոչ մի սուտ
Ձեզ չեմ ասել:
Մի շտապեք նախատել ինձ:
Իմ գաղտնիքը հիմա կասեմ.
Ես նայում եմ
Ինքնաթիռից:

Գազանանոցում

Պապիկն ասաց.
- Շահանդուխտ,
Սա ընձուղտ է,
Իսկ սա` ուղտ:

Թոռնիկն ասաց.
- Ոչ մի ուղտ,
Նույն ընձուղտն է,
Այ պապիկ,
Չես ճանաչում, քանի որ
Ծռմռված է
Ահավոր:

No comments:

Post a Comment