(1936-1972թթ.
Արգենտինա)
·
Բառերով բացատրել այս
աշխարհը,
որ պոկեց ինձնից մի նավ՝
տանելով ինձ:
·
Այս ոսկորները, որ
փայլում են գիշերը,
այս թանկարժեք քարերի պես
բառերը
քարացած թռչունի կենդանի
կոկորդում,
այս կանաչը՝ այդքան
սիրված,
այս տաք յասամանը,
այս առեղծվածային սիրտը:
·
Հեռանում ես անուններից,
որ հյուսում են են իրերի
լռությունը:
Փոքրիկ ճամփորդուհին
մեռնում էր՝ բացատրելով
իր մահը:
Կենդանական իմաստունները
կարոտաբաղձ
այցելում էին նրա տաք
մարմնին:
·
ժամանակի վանդակի մեջ
քնածը նայում է իր մենակ
աչքերին
քամին նրան բերում է
տերևների մեղմ պատասխանը
նվիրվում է Ալայն
Գլասին
·
Աղետի գոտի, որտեղ քնածը
ուտում է
դանդաղորեն
իր սիրտը կեսգիշերին:
·
Ցանկացած արգելված
տարածությունից այն կողմ
կա մի հայելի մեր տխուր
թափանցիկության համար
·
Թռիչք եմ կատարել
ինձնից դեպի լուսաբաց:
Թողել եմ մարմինս լույսի
կողքին
և ամեն ծնվածի
տխրությունն եմ երգել:
·
Միայն ծարավը,
լռությունը,
ոչ մի հանդիպում:
Պաշտպանիր քեզ ինձնից,
սեր իմ,
պաշտպանիր քեզ անապատի
չխոսկանից,
դատարկ բաժակով
ճանապարհորդից
և քո ստվերի ստվերից
·
Մի թույլ քամի՝
լի ծալծլված դեմքերով,
որ կտրտում եմ տարբեր
ձևերով, որպեսզի սիրեմ:
·
Բանաստեղծությունը, որ
չեմ ասում:
Բանաստեղծությունը, որին
արժանի չեմ:
Երկուսը լինելու վախ
ճանապարհի հայելի:
·
Իմ մեջ քնած ինչ-որ մեկը
ինձ ուտում է և խմում:
·
Որպես մի
բանաստեղծություն,
որ հասկանում է իրերի
լռությունից,
խոսում ես, որ ինձ
չտեսնես:
·
Կոյուղու խողովակից մի
հայացքը
կարող է լինել աշխարհի մի
ընկալում:
Ապստամբությունը
նրա մեջ է,
որ նայես մի վարդի մինչև
փոշիացնես աչքերդ:
·
(Վոլսի մի նկար)
այս կապերը
բանտարկում են ստվերներին
և նրանց ստիպում են
հանձնել լռության պատմությունները
այս թելերը կապում են
հայացքը հեծկլտոցի հետ
·
մի անգամ
մի անգամ թերևս
կգնամ առանց մնալու
կգնամ հեռացողի պես
նվիրվում է Էսթեր
Սինգերին
·
Օրեր, երբ մի հեռավոր
բառն ինձ պաշարում է: Քայլում եմ այդ օրերի միջով՝ լուսնոտ և թափանցիկ:
Հիասքանչ ավտոմատը երգում է, գերվում է, հաշվում է դեպքեր,
դեմքեր. կոշտ թելերի մի բույն, որտեղ պարում եմ և լացում իմ բազմաթիվ
թաղումներին: («նե»-ն իր վառված հայելին է, իր սպասումը սառը օջախներում, իր
առեղծվածային տարերքը, իր անառակությունը անունների, որ ինքնուրույն ավելանում են
գունատ գիշերին):
·
Այստեղ ապրում ենք
կոկորդի մեջ խրած ձեռքով: Այն, որ ոչինչ հնարավոր չէ, գիտեին արդեն նրանք, ովքեր
անձրևներ էին հորինում և գործում էին բառեր բացակայության փոթորիկով: Այդ
պատճառով նրանց աղերսների մեջ կար մի շշուկ ձեռքերի՝ սիրահարված մշուշին:
Նվիրվում է Անդրե Պիեռե
Մանդիարգեսին
·
Դա աչքերը փակելն ու
երդվելն է, որ երբեք չես բացի: Քանի որ դրսից սնվում են ժամացույցներով ու
ծաղիկներով ծնված խորամանկությամբ: Բայց փակ աչքերով և հիրավի
շատ մեծ տառապանքով շոշափում ենք հայելիների զարկերակները մինչ
մոռացված բառերը հնչեն առեղծվածորեն:
Իսպաներենից թարգմանեց ՄԵՐԻ ԶՈՀՐԱԲՅԱՆԸ
No comments:
Post a Comment