(1904-1973թթ. Չիլի)

14-րդ բանաստեղծություն

Ամեն օր խաղում ես տիեզերքի լույսի հետ:

Նրբանուրբ այցելու, դու եկար ծաղիկների միջով ու ջրի

և ավելին ես, քան այս գլուխը սպիտակ, որ բռնում եմ ամուր

ծաղկեփնջի պես իմ ձեռքերով ամեն օր:

Քեզ սիրեցի, ինչպես ոչ ոքի:

Թույլ տուր տարածել քեզ ծաղկաթերթերի մեջ դեղին:

Հիմա ո՞վ է գրում անունդ ծխահար նամակներում հարավի աստղերի մեջ,

Ա՜խ, թույլ տուր քեզ հիշել այնպիսին, ինչպիսին որ էիր քո գոյից էլ առաջ:

Ու հանկարծ ոռնում է քամին ու թակում պատուհանս փակ:

Մութ ձկների ստվերներ են այս ցանցկեն երկնքում:

վաղ թե ուշ այստեղ կգան քամիները բոլոր, բոլոր հնարավոր տեղերից,

ու անձրևը կմերկանա:

Փախչում են թռչունները, թևում հեռու:

Քամին: Քամին:

Ես կարող եմ մրցել միայն մարդու հետ:

Փոթորիկը օդ թռցրեց տերևները մութ

ու խորտակեց նավակները բոլոր, որ դեռ անցյալ գիշեր կապված էին երկնքին:

Դու այստեղ մնացիր: Ախ, չփախար դու հեռու:

Դու կձայնեիր իմ վերջին լացին:

Կկառչեիր ինձնից վախեցածի նման,

Նույնիսկ եթե քո աչքերի առաջ տարօրինակ մի ստվեր մի ակնթարթ է վազել:

Եվ հիմա, և հիմա էլ, փոքրիկս, դու բերում ես ինձ ցախակեռասներ,

ու կրծքերդ բուրում են նրանցով,

ու մինչ տխուր քամին հեռանում է՝ աջ ու ձախ սպանելով թիթեռներին,

ես սիրում եմ քեզ, ու երջանկությունն իմ կծոտում է սալորը քո բերանի:

Ախ, տեսնես ինչքան ես տառապել, մինչև որ համակերպվել ես դու ինձ հետ՝

իմ վայրի ու մենակյաց հոգուն, անվանս, որ ստիպում է բոլորին փախչել:

Մենք շատ անգամ տեսանք վառվող աչքը աստղալույսի, երբ համբուրվում էինք կրկին ու կրկին,

ու պտտվում էր մեր գլխավերևում մութ բանակը մեզնով հիացածների:

Բառերս անձրևում են քեզ վրա, շոյում քեզ:

Ես երկար եմ սիրել մարմնիդ արևոտ սադափը:

Ու կարծում եմ` դու միակն ես տիեզերքում:

Ես ուրախ ծաղիկներ կբերեմ քեզ համար լեռներից, զանգակածաղիկներ կբերեմ, սիրելիս

մութ տխիլներ ու գեղջկական զամբյուղներ՝ լի համբույրներով

Ես կուզեի քեզ անել այն,

Ինչ գարունն է անում բալենու ծառերի հետ:

անգլերենից թարգմանեց հասմիկ սիմոնյանը

2013թ.

Poema 14

Juegas todos los días con la luz del universo.
Sutil visitadora, llegas en la flor y en el agua.
Eres más que esta blanca cabecita que aprieto
como un racimo entre mis manos cada día.

A nadie te pareces desde que yo te amo.
Déjame tenderte entre guirnaldas amarillas.
Quién escribe tu nombre con letras de humo entre las estrellas del sur?
Ah déjame recordarte cómo eras entonces, cuando aún no existías.

De pronto el viento aúlla y golpea mi ventana cerrada.
El cielo es una red cuajada de peces sombríos.
Aquí vienen a dar todos los vientos, todos.
Se desviste la lluvia.

Pasan huyendo los pájaros.
El viento. El viento.
Yo sólo puedo luchar contra la fuerza de los hombres.
El temporal arremolina hojas oscuras
y suelta todas las barcas que anoche amarraron al cielo.

Tú estás aquí. Ah tú no huyes.
Tú me responderás hasta el último grito.
Ovíllate a mi lado como si tuvieras miedo.
Sin embargo alguna vez corrió una sombra extraña por tus ojos.

Ahora, ahora también, pequeña, me traes madreselvas,
y tienes hasta los senos perfumados.
Mientras el viento triste galopa matando mariposas
yo te amo, y mi alegría muerde tu boca de ciruela.

Cuanto te habrá dolido acostumbrarte a mí,
a mi alma sola y salvaje, a mi nombre que todos ahuyentan.
Hemos visto arder tantas veces el lucero besándonos los ojos
y sobre nuestras cabezas destorcerse los crepúsculos en abanicos girantes.

Mis palabras llovieron sobre ti acariciándote.
Amé desde hace tiempo tu cuerpo de nácar soleado.
Hasta te creo dueña del universo.
Te traeré de las montañas flores alegres, copihues,
avellanas oscuras, y cestas silvestres de besos.

Quiero hacer contigo
lo que la primavera hace con los cerezos.

Pablo Neruda

XIV poem

Every day you play with the light of the universe.
Subtle visitor, you arrive in the flower and the water.
You are more than this white head that I hold tightly
as a cluster of fruit, every day, between my hands.

You are like nobody since I love you.
Let me spread you out among yellow garlands.
Who writes your name in letters of smoke among the stars of the south?
Oh let me remember you as you were before you existed.

Suddenly the wind howls and bangs at my shut window.
The sky is a net crammed with shadowy fish.
Here all the winds let go sooner or later, all of them.
The rain takes off her clothes.

The birds go by, fleeing.
The wind. The wind.
I can contend only against the power of men.
The storm whirls dark leaves
and turns loose all the boats that were moored last night to the sky.

You are here. Oh, you do not run away.
You will answer me to the last cry.
Cling to me as though you were frightened.
Even so, at one time a strange shadow ran through your eyes.

Now, now too, little one, you bring me honeysuckle,
and even your breasts smell of it.
While the sad wind goes slaughtering butterflies
I love you, and my happiness bites the plum of your mouth.

How you must have suffered getting accustomed to me,
my savage, solitary soul, my name that sends them all running.
So many times we have seen the morning star burn, kissing our eyes,
and over our heads the gray light unwind in turning fans.

My words rained over you, stroking you.
A long time I have loved the sunned mother-of-pearl of your body.
I go so far as to think that you own the universe.
I will bring you happy flowers from the mountains, bluebells,
dark hazels, and rustic baskets of kisses.

I want
to do with you what spring does with the cherry trees.

translated by W. S. Merwin