հասմիկ սիմոնյան hasmik simonian

*
գրքերը վառվում են

բարձրաձայն երգում ենք
մեղքի վիրակապը ձախ աչքին
թափուր կառափնարանի անզգա պարանը վզներիս
մենք ծովահենները բառի երգում ենք ու աղոթում
թափթփված բառերի այրվելիք կույտով

քամին տարածում է այրված գրքերի մոխիրը հեռու
անապատներից ու ջրերից հեռու
և հեռու կրթված քաղաքներից

տեսնես աղոթքի որ հատվածում կգնդակահարվի սիրտդ

հեռվում առյուծներ են մռնչում
սպիտակ թղթերին նստած թռչում են պոետները
արաբական փաթթոցները գլխներին

տեսնես ջինը երբ կհասկանա որ ալադինը վաղուց ավազ է

կտրված ձեռքի մատները ճզմում են հողը
և մեռելները հեռվից զգում են մենությունս
քամին տարածում է
հորիզոն առ հորիզոն
խաղաղության հանդուրժող մոխիրը
գլխատված մարմնով կանգնում եմ բառերի վրա
և սեղմում ինչպես դաշնակահարը ստեղները

ջրի երակները խրվում են անապատի մարմնի մեջ
և առյուծների մռնչյունը ցնդում է
կիրթ քաղաքների պատերի տակ

վառվում են գրքերը անտարբերության ոսպնյակների տակ
ու քամին տարածում է մոխրացող վերջին գրքի լացը
հողագնդի խորտակվող նավի մասին