(ծնվ. 1989թ.)
ԿԻՆ
 |
| լուսանկարը՝ Աննա Դավթյանի |
եղևնիների մեջ կորած տղամարդդ
փայտահատ է
կտրված փայտի պես
կրակին կուլ գնացող կին
մոռացիր վառարանդ
քանի չորացած ճյուղ ունես
անմխիթար
ինչպես աղջիկը պոետ
քեզ սիրեցին օտար ծառերի տակ
քեզ լքեցին
անտեր բանաստեղծության պես
երկար այս ձմռանը
տղամարդդ փայտահատ ի ծնե
երկար ժամանակ կտրեց քեզ
կացնահարեց աչքերդ
թևաթափ արեց մարմինդ
հնազանդ ինչպես կացինը ծառին
միաչքանի իմ կին
որ փնտրեցիր դղյակը քեզնից դուրս
ցուրտ կին
մրսող կին
կին որ մոխիր է դառնում
քեզ օդ թռցրեցին
քեզ շաղ տվեցին հողի մեջ
քեզ սպանեցին հերթով
կին որ չվախեցար հող դառնալուց
մարմինդ չհանձնեցիր ջրին
չմայրացար երբևիցե
վախեցար սիրելուց
ու շատերի մեջ փնտրեցիր քեզ
շան պես հաչացիր
տղամարդկանց ետևից
օտարների հետ սեր արեցիր
հավատացիր ամեն գարնան հետ
մարմինդ ծիլեր կտա
քեզ չհասկացան այստեղ
արևի պես տաք կին
սիրուն կին
·
արևը ծածկել է իրիկնային մարմինդ,
հովը դանդաղ հոսում է երակներովս,
արյանդ բջիջները տարրալուծվում են երկնքի մեջ.
առավոտյան ասացին` մեռել ես
ես չշտապեցի քեզ մոտ,
դանդաղ խմում էի ջուրը,
որ առվից չէր,
ու չէր քշի ինձ հեռու,
ու չէր ձգի մարմինս քեզ մոտ
սենյակումս դանդաղ կտցահարում եմ
մարմինդ
ու հատկապես սիրում աչքերդ,
ու մորուքդ...
մեղմ զեփյուռի պես
մարմնիս ընդառաջ եկող մորուքդ`
առավոտյան արևի պես տաք
ու իրիկնային աստծո պես խաղաաաղ
այգում մեռնող իմ տղամարդը
գրքեր էր կարդում
գեղեցիկ էր,
ինչպես զևսը հերայի գրկում,
ու որքան հրաշալի էր նա մեռնում
ես դանդաղ,
երանելի ժպիտով
կտցահարում եմ մարմինս,
ու արյունը դանդաղ հոսում է,
ու որքան գեղեցիկ է սեփական
արյան մեջ տեսնել աշունը`
դեղին,
արնոտ,
սիրելիիդ մազերից կախ,
ոտքերի մոտ,
ձեռքերին,
քթի ու ականջների մեջ խցանված աշունը
ես գրկել եմ ուսերդ,
ու որքան խաղաղ ես
ու բալենու մեռնող այս ծառի տակ
No comments:
Post a Comment