AĞLAYIŞ

en önemlisi sana doğru veda etmekti

sonra kapıyı kapatırsın

sekerek inersin küçük oğlanlar gibi

uçarsın

kayarsın

fırlarsın

gidersin

kalır

zeminde

kalın derili yılanlar gibi avare dolanan birkaç kayış

bükülen iki kutu peçete

lime lime olmuş-çiğnenmiş sonuna dek

huzurunda ağlayan yavuz ejder bir ucube

bitirdikten sonra ilahi tekmeleriyle kutsallaştırır varlığını

peltemsileşirsin çukulatalı pasta

ve taze turşusu konmuş domuz ayakları gibi

kalır

şipşak çekilmiş fotoğrafın

telefonumda

sen uyumuş

büzülmüş yorgan altında doğmamış çocuk gibi

havlun pencereden asılı gece banyosundan sonra

havlun dünyanın en büyük mendili gibi

pencereden sana el sallayan

umulmayan mavi

sanki askere giden öz kardeşsin gibi gelmekte

ve yalnızım çünkü gelmedim seni yolculamaya

ve yalnızsın çünkü yolu biliyorsun

ileri rio de janeiro

ileri malvino salvador

işte uçaklar uzun elvedalardan sonra

seni demir tepsiyle bizim semamızdan sizin semanıza savurarak

işte otobüsler sevmediğim

minibüs yüz dramla nefretimi satın aldığın

araba sürmesini bilmediğim ancak ehliyetim var

ve işte atlar dağlarda, ormanlara ve ovalarda binmeyi hayal ettiğim

havlun efsunlu halı gibi

alışmış giderdi ardından olası izlerinin

kalmamış ve o kadar narin sallanarak bozulmasaydı çivisinde pencerenin

işte hısımların

annen

havlu ipin yumağı ellerinde labirentin kapısında bekleyen

az az sason kökenli yunan ariadnelere dönüşen

ben

yokum

çünkü artık büyük oğlansın

ve biliyorsun kesmeyi çukulatalı pastayı

ve biliyorsun dönmeyi pasaportunun ardından

ve biliyorsun ne zaman söylememeli kelimeleri yürek döker gibi

ve biliyorsun anahtarı ne zaman bastırmayı boynuma

ve ayaklarının ölçüsünü bırakmayı vücuduma

umulmayan mavi izlerle

sen şerefe kadeh kaldırmayı da bilirsin

çünkü artık büyük çocuksun

çok büyük çocuk